Οι ένδικες απορρίψεις των αιτημάτων ανανέωσης των αδειών διαμονής ως μελών οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας, ερείδονται αποκλειστικώς στη διαπίστωση της υπέβασης των ανωτάτων ορίων απουσίας τους απο τη χώρα, δίχως η Διοίκηση να συνεκτιμήσει τη σταθερότητα των οικογενειακών τους δεσμών στην Ελλάδα, ή να εκφέρει εξατομικευμένη κρίση εάν η απουσία τους επέφερε διάρρηξη των δεσμών τους με τα λοιπά μέλη της οικογένειάς τους, που διαμένουν νομίμως στην ελληνική επικράτεια.

8. Επειδή, […] η Διοίκηση, κατά την εξέταση αιτημάτων ανανέωσης ή επανέκδοσης αδειών διαμονής, που προβλέπονται στα άρθρα 69 επ. του ν.4251/2014 για οικογενειακή επανένωση, οφείλει, σε περίπτωση που διαπιστώνεται απουσία του ενδιαφερόμενου πολίτη τρίτης χώρας από την Ελλάδα, καθ’ υπέρβαση των χρονικών ορίων, που προβλέπονται στην παρ.6 του άρθρου 21 του ν.4251/2014, να συνεκτιμά τον χαρακτήρα και τη σταθερότητα των οικογενειακών δεσμών αυτού, τη διάρκεια διαμονής του στην ελληνική επικράτεια, καθώς και την ύπαρξη οικογενειακών, πολιτιστικών και κοινωνικών δεσμών με τη χώρα καταγωγής του, να εκφέρει δε κρίση, περί του εάν η απουσία του από την ελληνική επικράτεια, καθ’ υπέρβαση των τιθέμενων χρονικών ορίων, συνεπάγεται διάρρηξη των οικογενειακών δεσμών του με τα μέλη της οικογένειάς του, που διαμένουν νομίμως στην Ελλάδα. Στην προκείμενη περίπτωση, η Διοίκηση με τα υπ’αρ.πρωτ. …/21-11-2019 έγγραφά της ζήτησε από τους αιτούντες, όπως προσκομίσουν αποδεικτικά στοιχεία διαμονής των τέκνων του στη Χώρα, αυτοί δε με τις συμπληρωματικές αιτήσεις τους προσκόμισαν τα ως άνω πιστοποιητικά. Οι ένδικες δε απορρίψεις των αιτημάτων ανανέωσης των αδειών διαμονής των …, ως μελών οικογένειας πολίτη τρίτης χώρας, ερείδονται αποκλειστικώς στη διαπίστωση της Διοίκησης ότι δεν πληρούνται οι προβλεπόμενες εκ του νόμου προϋποθέσεις λόγω ελλείψεων βάσει νόμου. Ωστόσο, οι προσβαλλόμενες αποφάσεις, έχοντας το ανωτέρω περιεχόμενο, δεν αιτιολογούνται νομίμως, καθόσον η απουσία των ανωτέρω από την Ελλάδα, όπως αυτή προκύπτει από τα υπ’αρ.πρωτ. … /4-7-2019 έγγραφα παροχής πληροφοριών αφιξαναχωρήσεων, τα οποία νομίμως συμπληρώνουν την αιτιολογία τους, ναι μεν υπερέβαινε το χρονικό όριο των έξι μηνών ανά έτος, πλήν όμως, δεν δύναται από μόνη της να αποτελέσει λόγο μη ανανέωσης των αδειών διαμονής, σύμφωνα με όσα έγιναν ανωτέρω δεκτά. Και τούτο, διότι ούτε από τις ίδιες τις προσβαλλόμενες αποφάσεις, ούτε από κανένα στοιχείο της δικογραφίας προκύπτει ότι, κατά την απόρριψη του επίδικου αιτήματος, η Διοίκηση, όπως όφειλε να πράξει, κατ’ εφαρμογή του άρθρου 21 παρ.6 σε συνδυασμό με το άρθρο 74 παρ.1 και 4 του ν.4251/2014, αφενός έλαβε υπόψη και συνεκτίμησε το χαρακτήρα και την σταθερότητα των οικογενειακών τους δεσμών, τη διαμονή στο ελληνικό έδαφος έτερων μελών της οικογένειας, την ύπαρξη ή μη οικογενειακών, πολιτιστικών και κοινωνικών δεσμών με τη χώρα καταγωγής τους, αφετέρου εξέφερε εξατομικευμένη κρίση [βάσει των περιστάσεων της συγκεκριμένης υπόθεσης, μεταξύ των οποίων ο χρόνος διαμονής των ιδίων και των υπολοίπων μελών της οικογένειάς τους στη Χώρα, η φοίτησή τους σε ελληνικά σχολεία, ο λόγος απουσίας τους], περί του εάν η, κατά τα ανωτέρω, απουσία τους από την Ελλάδα, επέφερε διάρρηξη των δεσμών τους με τα λοιπά μέλη της οικογένειάς τους, που διαμένουν νομίμως στην ελληνική επικράτεια. Για τον λόγο αυτό, ο οποίος προβάλλεται βάσιμα, πρέπει, κατά παραδοχή της κρινόμενης αίτησης, η προσβαλλόμενη απόφαση να ακυρωθεί, ενώ παρέλκει, ως αλυσιτελής, η εξέταση των λοιπών λόγων ακύρωσης.