Επειδή, από τις διατάξεις του άρθρου 19Α του ν. 4251/2014 και της 30651/5.6.2014 ΚΥΑ συνάγεται ότι σε θύματα εργατικών και λοιπών ατυχημάτων που καλύπτονται από την ελληνική νομοθεσία, χορηγείται ειδική άδεια διαμονής στη χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί η θεραπεία τους ή συνταξιοδοτούνται για την ίδια αιτία με μοναδική προϋπόθεση να κατείχαν κατά τον χρόνο υποβολής της οικείας αίτησης ισχυρή άδεια διαμονής. Η όλως εξαιρετική αυτή περίπτωση άδειας, που χορηγείται με αρχική διάρκεια ισχύος δύο ετών, ανανεώνεται κάθε φορά έως δύο έτη, εφόσον ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις, ήτοι διαρκεί η θεραπεία του αιτούντος ή η συνταξιοδότησή του για την ίδια αιτία. Περαιτέρω, κατά την έννοια της πιο πάνω διάταξης της παραγράφου 6 του άρθρου 21 του ν. 4251/2014 – όπως αυτή προκύπτει τόσο από τη γραμματική της ερμηνεία όσο και από την ένταξή της στο κεφάλαιο ΣΤ` του νόμου (στο οποίο προβλέπονται δικαιώματα και υποχρεώσεις των πολιτών τρίτων χωρών), αλλά και από τον τίτλο της, ο οποίος αναφέρεται σε δικαιώματα των τελευταίων και καθιστά προφανή τη βούληση του νομοθέτη να παράσχει ένα δικαίωμα και όχι να επιβάλει πρόσθετες υποχρεώσεις – η απουσία του αιτούντος από την Ελλάδα για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τους έξι μήνες ανά έτος κατά τη διάρκεια ισχύος της προηγούμενης άδειας διαμονής του δεν αποτελεί αρνητική προϋπόθεση χορήγησης ή ανανέωσης της ως άνω εξαιρετικής περίπτωσης άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Και τούτο, διότι για την άδεια αυτή ρυθμίζονται, ως προελέχθη, ειδικώς και εξαντλητικώς οι προϋποθέσεις χορήγησης και ανανέωσής της από τις προαναφερθείσες ειδικές διατάξεις. Καμία δε από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συνδέεται με την αδιάλειπτη διαμονή του αιτούντος στη χώρα ή τη διατήρηση ισχυρών βιοτικών δεσμών με αυτή, ώστε να τίθεται ζήτημα εξέτασης της διάρκειας της τυχόν απουσίας του και των λόγων που την επέβαλαν, κατ’ εφαρμογή της πιο πάνω ευεργετικής διάταξης της παρ. 6 του άρθρου 21 του ν. 4251/2014.
[…]
Επειδή, το Δικαστήριο, λαμβάνει υπόψη ότι η απόρριψη του αιτήματος του αιτούντος για ανανέωση της άδειας διαμονής του για ανθρωπιστικούς λόγους με την προσβαλλόμενη απόφαση στηρίχθηκε αποκλειστικά στην απουσία αυτού από την Ελλάδα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών ανά έτος κατά την περίοδο ισχύος της τελευταίας άδειας διαμονής του, δηλαδή από 24.7.2013 έως 23.7.2015, κατ’ επίκληση του άρθρου 21 παρ. 6 του ν. 4251/2014. Σύμφωνα, όμως, με όσα έγιναν δεκτά ανωτέρω (σκέψη 4η), μη νομίμως θεωρήθηκε κατά την εξέταση του αιτήματός του ότι η απουσία του από τη χώρα με την προαναφερθείσα διάρκεια αποτελούσε αρνητική προϋπόθεση ανανέωσης της προκείμενης ειδικής άδειας, την οποία η Διοίκηση, όφειλε, σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις να χορηγήσει, εφόσον διαπίστωνε ότι ο αιτών εξακολουθούσε να συνταξιοδοτείται από ελληνικό ασφαλιστικό φορέα λόγω αναπηρίας από εργατικό ατύχημα. Συνεπώς, η προσβαλλόμενη απόφαση, κατά το μέρος που απορρίπτει το αίτημα του αιτούντος να ανανεωθεί η άδεια διαμονής του για ανθρωπιστικούς λόγους, δεν αιτιολογείται νομίμως, όπως βασίμως προβάλλεται με την κρινόμενη αίτηση ακύρωσης, και πρέπει να ακυρωθεί για τον λόγο αυτό, παρέλκει δε ως αλυσιτελής η έρευνα των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακύρωσης. Εξάλλου, η ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης ως προς το κεφάλαιο αυτό στερεί, σύμφωνα με τα άρθρα 24 παρ. 2 του ν.4251/2014 και 21 παρ.1 του ν.3907/2011, το επιβληθέν σε βάρος του αιτούντος μέτρο της επιστροφής από το νόμιμο έρεισμά του και, συνεπώς, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί στο σύνολό της.
[…]
Δέχεται την αίτηση ακύρωσης.
