11. Επειδή, […], το Δικαστήριο λαμβάνει υπόψη του τα εξής: οι αιτούντες για τη θεμελίωση του αιτήματός τους επικαλέστηκαν φόβο δίωξης από την οικογένεια της αιτούσας, διότι «λερώθηκε η τιμή της» λόγω του γάμου τους χωρίς τη συγκατάθεση της και διατρέχουν κίνδυνο ζωής εάν επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους, καθώς η οικογένειά της θα επιχειρήσει να τους δολοφονήσει. Οι αιτούντες, όπως άλλωστε έκρινε και η Επιτροπή, κατέβαλαν πραγματική προσπάθεια να τεκμηριώσουν την αίτησή τους δίνοντας ικανοποιητικές εξηγήσεις, οι δηλώσεις τους δε θεωρήθηκαν από την Επιτροπή ευλογοφανείς και σύμφωνες με τις διαθέσιμες πηγές για τα εγκλήματα τιμής στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Ειδικότερα, η Επιτροπή έλαβε υπόψη της το γεγονός ότι αρκετές εκατοντάδες γυναίκες δολοφονούνται για λόγους τιμής ετησίως, οι γυναίκες που παντρεύονται χωρίς την έγκριση της οικογένειάς τους τελούν σε υψηλότατο κίνδυνο να δολοφονηθούν, ότι δεν είναι γνωστές περιπτώσεις γυναικών που κατάφεραν να συμφιλιωθούν με τις οικογένειές τους αφότου τις εγκατέλειψαν, ενώ ακόμα και μετά την επιστροφή τέτοιων ζευγαριών στο Ιράκ μετά από πολλά χρόνια, εντοπίστηκαν και δολοφονήθηκαν και οι δύο, καθώς η διαμάχη δεν κατευνάζεται με την πάροδο του χρόνου. Μάλιστα η Επιτροπή κάνει αναφορά σε περιστατικό βάσει των πηγών, σύμφωνα με το οποίο γυναίκα δολοφονήθηκε για λόγους τιμής ακόμα και μετά από 20 χρόνια από την έναρξη της διαμάχης, καθώς και σε άλλο περιστατικό κατά το οποίο μια γυναίκα μετά από αρκετά χρόνια αφού δέχτηκε πρόταση συμφιλίωσης από την οικογένειά της δολοφονήθηκε όταν επέστρεψε στην επαρχία καταγωγής της. Κατά την εκτίμηση, όμως, των προσωπικών περιστάσεων των αιτούντων, η Επιτροπή δεν θεώρησε ότι πιθανολογείται ευλόγως ότι η οικογένεια της αιτούσας αναζητά τους αιτούντες με στόχο τη διάπραξη εγκλήματος τιμής, διότι από το 2006, όταν παντρεύτηκαν, έως το 2013, δεν δέχτηκαν καμιά όχληση, αν και ζούσαν σε σχετικά μικρή απόσταση από την πόλη διαμονής της οικογένειας της αιτούσας, καθώς και ότι από το 2013, όταν η οικογένεια πληροφορήθηκε το γάμο τους, έως το 2015 και κάποιους μήνες του 2017, όταν οι αιτούντες επέστρεψαν από την Γερμανία, δεν σημειώθηκε κανένα περιστατικό σε βάρος τους και δη παρά τη θέση ισχύος του πατέρα της αιτούσας. Με βάση τα ανωτέρω και δεδομένου ότι για την αναγνώριση αλλοδαπού ως πρόσφυγα δεν απαιτείται, οπωσδήποτε, να διαπιστωθεί ότι ο αιτών έχει υποστεί ατομική δίωξη, αλλά αρκεί και η διαπίστωση αντικειμενικώς δικαιολογημένου φόβου ατομικής δίωξης (πρβλ. ΣτΕ 4055/2008, 2666/2006, 3337/2005), η αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης παρίσταται πλημμελής και αντιφατική. Και τούτο διότι, ενόψει των διαθέσιμων πληροφοριών αναφορικά με τα εγκλήματα τιμής στο Ιρακινό Κουρδιστάν και λαμβανομένου υπόψη ότι έγιναν δεκτοί ως αληθείς όλοι οι ισχυρισμοί των αιτούντων, μόνη η παραδοχή της μη αναζήτησης των αιτούντων κατά τα συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, δεν μπορεί άνευ ετέρου να στηρίξει την εύλογη πιθανότητα, κατά κοινή πείρα, περί μη διάπραξης εγκλήματος τιμής σε βάρος των αιτούντων, ούτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντικειμενικά αδικαιολόγητος ο φόβος δίωξης τους, αν επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους. Για τον λόγο αυτόν, βασίμως προβαλλόμενο, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να γίνει δεκτή, παρελκούσης της εξέτασης των άλλων λόγων αυτής, να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη

[…] Ακυρώνει την υπ΄αρ.πρωτ.2016/18/23.1.2020 απόφαση του β΄ βαθμού της 3ης Ανεξάρτητης Επιτροπής Προσφυγών.

Αναπέμπει την υπόθεση στη Διοίκηση για νέα αιτιολογημένη κρίση, κατά το σκεπτικό.