τελευταια νεα
Tag

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΛΌΓΟΙ

Browsing

Η ιατρική βεβαίωση προσκομίστηκε από τον αιτούντα με αίτηση επίσπευσης, που κατέθεσε προκειμένου να αποδείξει την ανάγκη για την, κατ’ εξαίρεση, εξέταση με προτεραιότητα του αιτήματος του, δεν μπορούσε να ασκήσει επιρροή στην κρίση της Διοίκησης περι συνδρομής ή όχι συνεχούς επταετούς διαμονής στην Ελλάδα για τη χορήγηση άδειας για εξαιρετικούς λόγους.

7. Επειδή, η προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του αιτούντος για χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, λόγω χρήσης πλαστών εγγράφων, στηρίζεται, όπως, σαφώς, προκύπτει από το σώμα της, αποκλειστικά, στην πλαστότητα της …/14-12-2018 ιατρικής βεβαίωσης. Όμως, το εν λόγω έγγραφο δεν συνυπεβλήθη από τον αιτούντα με την … /27-06-2018 αίτησή του, περί χορήγησης άδειας διαμονής, προς απόδειξη, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 19 παρ. 1 του Ν. 4251/2014, του πραγματικού γεγονότος της διαμονής του στη Χώρα για επτά, τουλάχιστον, συνεχή έτη πριν την υποβολή της αίτησής του. Αντιθέτως, όπως προκύπτει και συνομολογείται, άλλωστε, στην προσβαλλομένη, η ανωτέρω ιατρική βεβαίωση προσκομίστηκε από τον αιτούντα με τη …/20-12-2018 αίτηση επίσπευσης, που κατέθεσε ενώπιον του Τμήματος Αδειών Διαμονής Κορινθίας, προκειμένου να αποδείξει την ανάγκη για την, κατ’ εξαίρεση, εξέταση με προτεραιότητα του αιτήματος του, περί χορήγησης άδειας διαμονής. Συνεπώς, το εν λόγω έγγραφο δεν μπορούσε να ασκήσει επιρροή στην απόφαση της Διοίκησης να απορρίψει το υποβληθέν από τον αιτούντα αίτημα χορήγησης τίτλου διαμονής, αλλά η τελευταία όφειλε, κατά την εκφορά της σχετικής κρίσης της, να προβεί σε ουσιαστική εκτίμηση των στοιχείων του, συνοδεύοντος την …/27-06-2018 αίτηση, οικείου φακέλου του αιτούντος. Εξάλλου, το ότι η …. /14-12-2018 ιατρική βεβαίωση δεν έπρεπε να ληφθεί υπόψη ούτε να συνεκτιμηθεί από τη Διοίκηση, κατά την εξέταση του αιτήματος χορήγησης άδειας διαμονής του αιτούντος, επιρρωνύεται και από το γεγονός ότι εκδόθηκε στις 14-12-2018, ήτοι αφορούσε χρονικό σημείο μεταγενέστερο της ημερομηνίας κατάθεσης (27-06-2018) της ένδικης … /2018 αίτησης του αιτούντος, ενώ, η συνεχής επταετής διαμονή στην Ελλάδα του πολίτη τρίτης χώρας, που τίθεται ως προϋπόθεση για τη χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, κατ’ άρθρο 19 παρ. 1 του Ν. 4251/2014, όπως ισχύει, πρέπει να αποδεικνύεται με έγγραφα, που ανάγονται στο κρίσιμο χρονικό διάστημα της επταετίας προ της υποβολής του αιτήματός του (εν προκειμένω, από 27-06-2011 έως 27-06-2018). Κατόπιν τούτων, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσβαλλόμενη πράξη παρίσταται, πλημμελώς, αιτιολογημένη και, για το λόγο αυτόν, πρέπει να ακυρωθεί, κατ’ αποδοχή, ως βάσιμου, του σχετικώς προβαλλόμενου λόγου της κρινόμενης αίτησης ακύρωσης, η εξέταση των λοιπών λόγων της οποίας παρέλκει, ως αλυσιτελής. […]

Δέχεται την αίτηση ακύρωσης.

Παραβατική συμπεριφορά του αλλοδαπού, εκδηλουμένη κατ’ επανάληψιν με πράξεις του, που κατά νόμον είτε συνιστούν πταίσματα είτε διοικητικές παραβάσεις και συνδυαζομένη και με ποινική καταδίκη του για πλημμέλημα, η οποία καταδίκη, ωστόσο, δεν απέληξε στην επιβολή ποινής φυλακίσεως άνω του ενός έτους, είναι δυνατόν να συγκροτήσει λόγο δημοσίας τάξεως, δικαιολογούντα την άρνηση χορήγησης άδειας διαμονής. Δεν κωλύεται η Διοίκηση ν’ απορρίψει μεταγενέστερο αίτημά για χορήγηση αδείας διαμονής άλλου τύπου (του άρ. 19 ν. 4251/2014), εκ του γεγονότος ότι ειχε χορηγηθεί στον ενδιαφερόμενο κατά το παρελθόν άδεια διαμονής για μόνο τον λόγο ότι καθυστερούσε η οριστική διοικητική κρίση επί του αιτήματός του ασύλου.

8. Επειδή, με τον πρώτο λόγο εφέσεως προβάλλεται εσφαλμένη υπό του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου ερμηνεία της εννοίας των λόγων δημοσίας τάξεως. Δεδομένου ότι, όπως προβάλλεται, δεν συνέτρεξε εδώ η νόμιμη [άρ. 6 περ. (γ) υποπερ. (i) του Κώδικα Μεταναστεύσεως] προϋπόθεση της ποινικής καταδίκης σε φυλάκιση ενός τουλάχιστον έτους, κατ’ ορθήν ερμηνεία του νόμου θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτό ότι χαμηλής απαξίας πλημμελήμματα ή πταίσματα, έστω και κατ’ επανάληψιν τελούμενα από τον αλλοδαπό, δεν μπορούν να στεγασθούν στην έννοια των λόγων δημοσίας τάξεως. Προβάλλεται δε συναφώς [σύμφωνα με το δεύτερο εδάφιο της παραγράφου 1 του αρ. 58 κωδ. π. δ/τος 18/1989 (Α΄ 8), όπως τροποποιήθηκε ήδη από την παράγραφο 2 του άρ. 12 ν. 3900/2010, και, περαιτέρω, επανελήφθη με την παράγραφο 3 του άρθρου 15 ν. 4446/2016 (Α΄ 240)], ο βάσιμος ισχυρισμός ότι με τον λόγο εφέσεως αυτόν τίθεται συγκεκριμένο ερμηνευτικό ζήτημα, κρίσιμο για την επίλυση της διαφοράς, ζήτημα για το οποίο δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κατ’ ουσίαν ο ίδιος αυτός λόγος εφέσεως, συνοδευόμενος από αντίστοιχο ισχυρισμό της παραγράφου 1 του αρ. 58 κωδ. π. δ/τος 18/1989, προβάλλεται ως εσφαλμένη ερμηνεία του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ, υπό την έννοια ότι αυτό απαγορεύει την απομάκρυνση αλλοδαπού για λόγους δημοσίας τάξεως, οι οποίοι συγκροτούνται από αδικήματα ήσσονος ποινικής απαξίας, τελεσθέντα από αυτόν, διότι κάτι τέτοιο θίγει υπέρμετρα την ιδιωτική ζωή αλλοδαπού που διαβιοί νομίμως στην χώρα. […]

12. Επειδή, κατά την έννοια της υποπεριπτώσεως (iii) του άρθρου 6 περίπτ. (γ) του ν. 4251/2014 («άλλοι λόγοι δημόσιας τάξης, οι οποίοι θα πρέπει να μνημονεύονται ειδικώς και αιτιολογημένα στη σχετική απόφαση») παραβατική συμπεριφορά του αλλοδαπού, εκδηλουμένη κατ’ επανάληψιν με πράξεις του, που κατά νόμον είτε συνιστούν πταίσματα είτε διοικητικές παραβάσεις και συνδυαζομένη και με ποινική καταδίκη του για πλημμέλημα, η οποία καταδίκη, ωστόσο, δεν απέληξε στην επιβολή ποινής φυλακίσεως άνω του ενός έτους [άρθρο 6 περίπτ. (γ) υποπεριπτ. (i)], είναι δυνατόν να συγκροτήσει λόγο δημοσίας τάξεως, δικαιολογούντα την άρνηση της αρμόδιας Αρχής να του χορηγήσει άδεια διαμονής (πρβλ. ΣτΕ 1306, 1363/2013, 1969, 2873, 4151/2012). Υπό την αμέσως ανωτέρω έννοια η εν λόγω διάταξη του ν. 4251/2014 δεν αντίκειται προς το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, διότι αποδίδει στα αρμόδια εθνικά όργανα εξουσία η οποία κινείται μέσα στο περιθώριο εκτιμήσεως που αυτά διαθέτουν κατά την Σύμβαση σε ό,τι αφορά το -κατά την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων- επί μέρους κριτήριο της «φύσεως και την βαρύτητας της διαπραχθείσης παραβάσεως». Είναι, συνεπώς, απορριπτέοι ως νόμω αβάσιμοι οι περί του αντιθέτου λόγοι εφέσεως. […]

14. Επειδή, με τον έτερο λόγο εφέσεως προβάλλεται ότι ανεπιτρέπτως στο πλαίσιο της προκειμένης διαδικασίας του άρ. 19 του ν. 4251/2014 επανεξέτασε η Διοίκηση την συνδρομή λόγων δημοσίας τάξεως στο πρόσωπο της εκκαλούσας, διότι η αρνητική αυτή προϋπόθεση χορηγήσεως αδείας διαμονής σε αλλοδαπό (και μάλιστα για τα αυτά, ἐν μέρει προϋφιστάμενα, πραγματικά περιστατικά, τα συγκροτούντα τους λόγους) είχε κριθεί ήδη σιωπηρώς, όταν της είχε χορηγηθεί με πράξη του Γενικού Γραμματέα Δημοσίας Τάξεως άδεια παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, στις 24 Οκτωβρίου 2016, έχουσα ως νόμιμο έρεισμα το ως άνω άρθρο 22 του ν. 4375/2016, το οποίο κωλύει των επανεκτίμηση των αυτών περιστατικών στο πλαίσιο χορηγήσεως αδείας διαμονής του ν. 4251/2014.

15. Επειδή, ο αλλοδαπός που ζητεί άδεια διαμονής με βάση το άρ. 19 ν. 4251/2014, επιδιώκει την υπαγωγή του σε ένα καθεστώς με διαφορετικές προϋποθέσεις και συνέπειες από αυτές, υπό τις οποίες του είχε χορηγηθεί -με χαλαρώτερες, μάλιστα, προϋποθέσεις- το εντελώς εξαιρετικό καθεστώς του άρ. 22 ν. 4375/2016 [για όσον χρόνο το τελευταίο αυτό ίσχυσε, έως την κατάργησή του, δηλαδή, από το άρ. 72 παρ. 10 ν. 4825/21 (Α΄ 157)]. Και τούτο διότι, αρκούσε κατά την τελευταία αυτή διάταξη ως ουσιαστική προϋπόθεση η πενταετής καθυστέρηση στην οριστική διοικητική κρίση επί του αιτήματος για χορήγηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας, ο δε νομοθέτης παρείχε σαφή ένδειξη ότι ο έλεγχος των ζητημάτων δημοσίας τάξεως και ασφαλείας κατ’ αρχήν θα επικεντρωνόταν σε ποινικά αδικήματα με έντονη απαξία. Δεν εκωλύετο, επομένως, η Διοίκηση, η οποία είχε χορηγήσει άδεια διαμονής σε αλλοδαπό για μόνο τον λόγο ότι καθυστερούσε η οριστική διοικητική κρίση επί του αιτήματός του για χορήγηση καθεστώτος διεθνούς προστασίας ν’ απορρίψει μεταγενέστερο αίτημά του για χορήγηση αδείας διαμονής άλλου τύπου (του άρ. 19 ν. 4251/2014), η οποία αναμένεται να τραπεί κατά τρόπο πάγιο σε άδεια παροχής εργασίας, υπηρεσιών ή έργου κ.λπ. Τούτο δε, κατόπιν νέας σταθμίσεως των ιδίων λόγων δημοσίας τάξεως και ασφαλείας ή και επιγενομένων, πολύ περισσότερο, όπως στην προκείμενη περίπτωση δέχθηκε η εκκαλούμενη απόφαση, αφού η εκκαλούσα συνέχισε την παραβατική συμπεριφορά και μετά την χορήγηση αδείας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, συνεκτιμωμένων και των λοιπών νομίμων κριτηρίων. Ο ερμηνευτικός αυτός χειρισμός δεν αντίκειται στις αρχές της χρηστής Διοικήσεως και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, όπως αβασίμως προβάλλει η εκκαλούσα, διότι η αξιολόγηση των αυτών λόγων οι οποίοι ενδέχεται να καθιστούν ήδη τον αλλοδαπό απειλή για την δημόσια τάξη, γίνεται πλέον υπό το πρίσμα της (προβλεπτής) συνεχίσεως της διαμονής του με σκοπό την παροχή εργασίας, υπηρεσιών ή έργου, δηλαδή υπό καθεστώς με πάγιο χαρακτήρα, επι τη βάσει νέων πραγματικών δεδομένων, που συνίστανται στο ότι εξέλιπε πλέον ο εξαιρετικός λόγος ανθρωπιστικού χαρακτήρα, ο οποίος εβάρυνε ως εκ της φύσεώς του κατά την στάθμιση που είχε διενεργήσει η Διοίκηση, υπάγοντας τον αλλοδαπό στο καθεστώς του άρ. 22 ν. 4375/2016 και χορηγώντας του βάσει αυτής της υπαγωγής την προηγηθείσα άδεια διαμονής (πρβλ. ΣτΕ 4/2021). Συνεπώς, και ο λόγος αυτός εφέσεως, είναι απορριπτέος ως νόμω αβάσιμος, καθώς και η έφεση στο σύνολό της.