Η παρακολούθηση στο εξωτερικό προγραμμάτων που εντάσσονται στην εκεί παρεχομένη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν συνιστά «σοβαρό» κατ’ άρ. 21 παρ. 6 ν. 4251/2014 «λόγο» που συγχωρεί σε ανήλικο αλλοδαπό κάτοχο άδειας διαμονής για οικογενειακή επανένωση, να παραμείνει εκτός Ελλάδος επί δωδεκάμηνο χρονικό διάστημα, χωρίς να θίγεται από την απουσία αυτήν η ισχύς της αδείας του.
8. Επειδή, όπως συνάγεται από τον συνδυασμό των ανωτέρω διατάξεων, η κατά την παράγραφο 6 του άρ. 21 ν. 4251/2014 έννοια των «σπουδών» στο εξωτερικό, οι οποίες συγχωρούν σε αλλοδαπό, κάτοχο αδείας διαμονής, να παραμείνει εκτός Ελλάδος επί δωδεκάμηνο το πολύ συναπτό χρονικό διάστημα, χωρίς να θίγεται από την απουσία αυτήν η ισχύς της αδείας του, προϋποθέτει εκπαίδευση επόμενη χρονικώς και ανώτερη της εκεί παρεχομένης δευτεροβάθμιας (ή ανάλογης προς την δευτεροβάθμια). Τούτο ισχύει και όταν πρόκειται για ανηλίκους, κατόχους αδείας διαμονής για οικογενειακή επανένωση, των οποίων η κοινωνική ένταξη αποτελεί ομολογημένο σκοπό του νομοθέτη (άρθρα 128-131) και για τους οποίους, άλλωστε, ο νόμος ρητώς προνοεί να έχουν ελεύθερη και χωρίς διακρίσεις πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες εκπαιδεύσεως στην Ελλάδα, προβλέποντας ανάλογο δικαίωμα και όταν αυτοί αποκτήσουν στην συνέχεια αυτοτελείς άδειες διαμονής. Γι’ αυτήν την κατηγορία ανηλίκων, μάλιστα, όπως προκύπτει από τον συνδυασμό και την τελεολογία των πιο πάνω διατάξεων, η παρακολούθηση στο εξωτερικό προγραμμάτων που εντάσσονται στην εκεί παρεχομένη δευτεροβάθμια ή πρωτοβάθμια εκπαίδευση, δεν μπορεί να συνιστά «σοβαρό» κατ’ άρ. 21 παρ. 6 ν. 4251/2014 «λόγο». […]
11. Επειδή, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης επελήφθη σχετικής αιτήσεως ακυρώσεως που άσκησε ο εφεσίβλητος. Με την εκκαλουμένη απόφασή του (74/2019) έκρινε εν πρώτοις ότι η απαρίθμηση των σοβαρών λόγων που δικαιολογούν την έως δωδεκάμηνο απουσία του αλλοδαπού από την Χώρα, είναι ενδεικτική κατά το γράμμα της διατάξεως του άρ. 21 παρ. 6 ν. 4251/14. Στην συνέχεια θεώρησε ως μη νόμιμη την έννοια που απέδωσε η Διοίκηση στον όρο «σπουδές» (ότι, δηλαδή, αυτές αφορούν «την παρακολούθηση προγράμματος … με σκοπό την απόκτηση πτυχίου και όχι τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση») και έκρινε περαιτέρω ότι ήταν δυνατόν ακόμα και παρακολούθηση μαθημάτων δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως στο εξωτερικό από κάτοχο αδείας διαμονής αυτής της κατηγορίας να συνιστά «σοβαρό λόγο» κατά την έννοια της διατάξεως. Κατόπιν αυτών και κατ’ αποδοχήν του σχετικού λόγου ακύρωσε την προσβληθείσα πράξη του Συντονιστή ως μη νομίμως αιτιολογημένη. […]
13. Επειδή, ο εκκαλών Υπουργός αμφισβητεί τις ερμηνευτικές αυτές κρίσεις του Διοικητικού Πρωτοδικείου και προβάλλει τον κατ’ άρ. 58 παρ. 1 εδ. β΄ επ. του κωδ. π. δ/τος 18/1989 ισχυρισμό ότι τίθεται με τον συναφή λόγο εφέσεως νομικό ζήτημα, το οποίο και προσδιορίζει, ήτοι αν κατά την έννοια του άρ. 21 παρ. 6 ν. 4251/14 η φοίτηση στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο εξωτερικό συνιστά “σοβαρό λόγο” που να συγχωρεί την εκτός Ελλάδος και για διάστημα πέραν των έξη μηνών απουσία αλλοδαπού, κατόχου αδείας διαμονής. Προβάλλει επίσης ότι επί του ζητήματος αυτού δεν υφίσταται νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας.
14. Επειδή, ο ισχυρισμός αυτός είναι βάσιμος, διότι δι’ αυτού αναδεικνύεται το ζήτημα, αυτό ανάγεται πράγματι στην ερμηνεία του νόμου και δεν υφίσταται νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας επ’ αυτού. Ο σχετικός λόγος, εφέσεως, επομένως, προβάλλεται παραδεκτώς.
15. Επειδή, με βάση όσα έχουν εκτεθεί σε προηγουμένη σκέψη, στην έννοια των «σπουδών» στο εξωτερικό, η οποία ρητώς τυποποιείται από τον νόμο ως «σοβαρός λόγος», δικαιολογητικός της απουσίας αλλοδαπού, περιλαμβάνεται εκπαίδευση, επόμενη χρονικώς και ανώτερη της εκεί παρεχομένης δευτεροβάθμιας (ή ανάλογης προς την δευτεροβάθμια). Όπως, επίσης, έχει εκτεθεί ανωτέρω, η παρακολούθηση στο εξωτερικό προγραμμάτων που εντάσσονται στην εκεί παρεχομένη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δεν μπορεί να συνιστά ούτε και «σοβαρό» κατ’ άρ. 21 παρ. 6 ν. 4251/2014 «λόγο» για ανηλίκους, κατόχους αδείας διαμονής για οικογενειακή επανένωση. Συνεπώς, είναι βάσιμος ο λόγος εφέσεως, με τον οποίον ο Υπουργός παραπονείται ότι η κρίνοντας αντιθέτως η εκκαλουμένη, εσφαλμένα ερμήνευσε τον νόμο. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει δεκτός και να εξαφανισθεί η υπ’ αριθμόν 74/2019 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, ενώ παρέλκει ως αλυσιτελής η εξέταση του δευτέρου λόγου εφέσεως.