Παραπέμπονται οι κατηγορούμενοι να δικασθούν για τις πράξεις της στάσης κρατουμένων, της απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης, της διακεκριμένης περίπτωσης φθοράς και ένας εξ αυτών και για την πράξη της ψευδούς αναφοράς στην Αρχή. Εν προκειμένω, θεμελιώνεται η αντικειμενική υπόσταση του κακουργήματος της στάσης κρατουμένων, πράξη για την οποία και ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βάρος των κατηγορουμένων, καθόσον οι αλλοδαποί κατηγορούμενοι τελούσαν υπό καθεστώς αναγκαίας διοικητικής κράτησης στο ΚΕΤΥΑ Σάμου, με σκοπό την επανεισδοχή τους στην Τουρκία και, επομένως, οι διοικητικά αυτοί κρατούμενοι θεωρούνται κρατούμενοι με διαταγή της αρμόδιας αρχής και τελούν σε καθεστώς περιορισμού της ελευθερίας τους εντός του Κέντρου, που συνεπάγεται την απαγόρευση εξόδου από το Κέντρο και την παραμονή στους χώρους του, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας του Κέντρου, για το περιεχόμενο του οποίου οι παραμένοντες ενημερώνονται σε γλώσσα που κατανοούν, στοιχεία που απαιτούνται για την αντικειμενική υπόσταση του εν λόγω κακουργήματος. Επίσης οι κατηγορούμενοι, διοικητικά κρατούμενοι, επιτέθηκαν με ευμεγέθεις λίθους στους αστυνομικούς, στους οποίους είχε ανατεθεί η φύλαξη και επίβλεψη του ως άνω Κέντρου.
Επομένως εσφαλμένα το πρωτόδικο βούλευμα έκρινε, κατά πλειοψηφία, ότι δεν στοιχειοθετείται το αδίκημα της στάσης κρατουμένων, με την αιτιολογία ότι οι κατηγορούμενοι δεν έχουν ουσιαστικά την ιδιότητα του φυλακισμένου ή κρατούμενου, ότι το ΚΕΤΥΑ δεν αποτελεί κέντρο κράτησης με περιορισμό της ελευθερίας τους, αλλά και ότι οι αστυνομικοί, στους οποίους επιτέθηκαν οι κατηγορούμενοι, δεν ήταν υπάλληλοι φυλακής ή κρατητηρίου και δεν τους είχε ανατεθεί η φύλαξη των αλλοδαπών και μετέβαλε, κατά πλειοψηφία, την κατηγορία από το αδίκημα της στάσης κρατουμένων και της απόπειρας επικίνδυνης σωματικής βλάβης από κοινού κατά συρροή, σε αντίσταση κατά της αρχής από κοινού, λόγω της φαινομενικής συρροής, δυνάμει της οποίας η απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης απορροφάται από το αδίκημα της αντίστασης κατά της αρχής. Επιπλέον, οι εν λόγω κατηγορούμενοι επιτέθηκαν με έργα και βιαιοπραγία κατά των αστυνομικών, στους οποίους είχε ανατεθεί η φύλαξη και επιτήρηση του Κέντρου, κατά την ώρα που αυτοί απομακρύνονταν από τον χώρο, και επομένως η βία που μεταχειρίστηκαν δεν κατέτεινε στην αποτροπή νόμιμης ενέργειας των αστυνομικών, καθόσον οι τελευταίοι δεν εκτελούσαν υπηρεσιακή ενέργεια κατά τον επίδικο χρόνο, όπως θα απαιτείτο για τη στοιχειοθέτηση της αντικειμενικής υπόστασης του αδικήματος της αντίστασης κατά της Αρχής. Επίσης εσφαλμένα το πρωτόδικο βούλευμα έκρινε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ενοχής κατά του δεύτερου κατηγορουμένου για την πράξη της ψευδούς αναφοράς προς την Αρχή και αποφάνθηκε να μη γίνει κατηγορία σε βάρος του για την πράξη αυτή, καθόσον υφίσταται αδυναμία εξακρίβωσης των αληθινών στοιχείων ταυτότητας αυτού και ως εκ τούτου ουδόλως προέκυψε ότι κατά τον επίδικο χρόνο αυτός δήλωσε τα αληθή του στοιχεία.
Το πλήρες κείμενο του βουλεύματος δημοσιεύεται στην Ποινική Δικαιοσύνη 2018, σελ. 176