Οι ρυθμίσεις της διατάξεως του άρθρου 12 παρ. 2 του ν. 3900/2010, εν όψει του σκοπού του νόμου (ανάγκη επιτάχυνσης της διαδικασίας ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας, ανακούφιση του δικαστηρίου από την οριακή για τη λειτουργία του κατάσταση υπερφόρτωσης) και του περιεχομένου της, που δεν αποκλείει κατηγορίες υποθέσεων από τη δυνατότητα προσβολής τους με το ένδικο μέσο της ακυρωτικής εφέσεως, αλλά περιορίζει νομοθετικά τους λόγους παραδεκτού του ενδίκου αυτού μέσου, καταλαμβάνουν τις εφέσεις που ασκούνται μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου αυτού, ήτοι μετά την 1.1.2011, ανεξαρτήτως του χρόνου δημοσιεύσεως της προσβαλλόμενης αποφάσεως.
Απόρριψη εφέσεως κατά πρωτόδικης απόφασης που απέρριψε αίτηση ακύρωσης κατά απορριπτικής απόφασης του ΓΓ. περιφέρειας Αττικής αιτήματος ανανέωσης άδεια διαμονής ως απαράδεκτης διότι στο δικόγραφο δεν περιέχονται ισχυρισμοί εξ εκείνων οι οποίοι απαιτούνται για την τασσόμενη στην ως άνω διάταξη ειδική προϋπόθεση παραδεκτού της εφέσεως (ήτοι, αντίθεση της προσβαλλομένης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου είτε προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου ή ότι δεν υπάρχει σχετική με το νομικό ζήτημα που έκρινε η προσβαλλόμενη απόφαση νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας). Αντίθετη μειοψηφία.
Το πλήρες κείμενο της συγκεκριμένης αποφάσεως του Συμβουλίου της Επικρατείας τελεί υπό δημοσίευση στο 1/2013 τεύχος της Επιθεώρησης Μεταναστευτικού Δικαίου με παρατηρήσεις Χρ.Δετσαρίδη, Επίκουρου Καθηγητή Νομικής ΔΠΘ