5. Επειδή, σύμφωνα […] διάταξη του άρθρου 62 παρ. 1 εδ. β του ν. 3386/2005, προκειμένου υπήκοος τρίτης χώρας, κάτοχος, δυνάμει του άρθρου 61 του νόμου αυτού, άδειας διαμονής, ως σύζυγος Έλληνα, να διατηρήσει, σε περίπτωση διαζυγίου, προσωποπαγές δικαίωμα διαμονής στη Χώρα, απαιτείται ως προϋπόθεση, εκτός από την έκδοση απόφασης διαζυγίου, και διάρκεια του γάμου με τον Έλληνα επί τριετία τουλάχιστον. Κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, ερμηνευομένης υπό το πνεύμα αποφυγής καταστρατήγησης των διατάξεων του νόμου αυτού για την απόκτηση Δελτίου Διαμονής και Δελτίου Μόνιμης Διαμονής, το χρονικό αυτό διάστημα υπολογίζεται επί τη βάσει της πραγματικής τριετούς, κατ’ ελάχιστον, έγγαμης συμβίωσης, και όχι επί τη βάσει της ημερομηνίας εκδόσεως του διαζυγίου. Η ερμηνευτική αυτή εκδοχή στοιχεί προς το γράμμα αλλά και το πνεύμα και των λοιπών διατάξεων του νόμου αυτού και, συγκεκριμένα, των σχετικών με τη χορήγηση/ανανέωση/ανάκληση: α/ της άδειας διαμονής υπηκόων τρίτων χωρών, μελών οικογένειας Έλληνα [βλ. τη διάταξη της παρ. 5 α του –εντασσομένου συστηματικώς, όπως και το άρθρο 62, στο ίδιο Κεφάλαιο ΙΑ- άρθρου 61, σύμφωνα με την οποία ανακαλείται ή δεν χορηγείται ή δεν ανανεώνεται άδεια διαμονής υπηκόων τρίτων χωρών, μελών οικογένειας Έλληνα, εφόσον έπαυσαν να διάγουν πραγματικό συζυγικό βίο], και β/ της άδειας διαμονής για οικογενειακή επανένωση με αλλοδαπό που κατοικεί νόμιμα στην Ελλάδα [βλ. ειδικώς άρθρο 58: Ανακαλείται ή δεν χορηγείται ή δεν ανανεώνεται άδεια διαμονής για οικογενειακή επανένωση, εφόσον ο συντηρών και τα μέλη της οικογενείας του έπαυσαν να διάγουν πραγματικό συζυγικό ή οικογενειακό βίο ή εφόσον διαπιστωθεί ότι ο γάμος έχει συναφθεί με σκοπό την καταστρατήγηση των διατάξεων του νόμου αυτού, προκειμένου να αποκτηθεί η άδεια διαμονής· βλ. επίσης άρθρο 60: Πρόσωπα που έχουν γίνει δεκτά για λόγους οικογενειακής συνένωσης, δικαιούνται, σε περίπτωση διαζυγίου, να αποκτήσουν αυτοτελή άδεια διαμονής στην Ελλάδα, εφόσον ο γάμος διήρκεσε, έως την έναρξη της δίκης έκδοσης διαζυγίου, επί τρία τουλάχιστον έτη]. Αντίστοιχη, τέλος, διατύπωση διαλαμβάνει και το άρθρο 12 του πδ/τος 106/2007 (Α΄135), «Ελεύθερη κυκλοφορία και διαμονή στην ελληνική επικράτεια των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των μελών των οικογενειών τους» [το οποίο ορίζει ότι τα μέλη της οικογένειας πολίτη της ΕΕ, τα οποία είναι υπήκοοι κράτους – μέλους, διατηρούν δικαίωμα διαμονής σε προσωπική βάση, μεταξύ άλλων και σε περίπτωση διαζυγίου, αν ο γάμος τους με πολίτη της ΕΕ που διαμένει στην Ελλάδα διήρκεσε τρία έτη έως την έναρξη της διαδικασίας έκδοσης του διαζυγίου].
6. Επειδή, υπό τα εκτεθέντα στη σκέψη 3 πραγματικά δεδομένα, είναι μη νόμιμη η κρίση της εκκαλουμένης αποφάσεως ότι, εφόσον ο γάμος της εφεσίβλητης διήρκεσε από 1.7.2004 μέχρι την έκδοση, στις 18.2.2008, της δικαστικής αποφάσεως του συναινετικού διαζυγίου, μη νομίμως απορρίφθηκε με την …/1.4.2010 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας το αίτημά της για διατήρηση προσωποπαγούς δικαιώματος διαμονής στη Χώρα, λόγω διαζυγίου, σύμφωνα με το άρθρο 62 παρ.1 εδ. β του ν. 3386/2005. Και τούτο διότι στηρίζεται στην εσφαλμένη ερμηνευτική εκδοχή ότι η τριετής, κατ’ ελάχιστον, διάρκεια του έγγαμου βίου υπολογίζεται από την τέλεση του γάμου μέχρι την έκδοση της δικαστικής αποφάσεως του διαζυγίου και δεν απαιτείται για τη συμπλήρωση της τριετίας η πραγματική έγγαμη συμβίωση. Αντιθέτως, εν προκειμένω, κατά τα γενόμενα δεκτά στην προηγούμενη σκέψη, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι έπαψε να υφίσταται πραγματική έγγαμη συμβίωση από το χρονικό σημείο της υποβολής της αίτησης συναινετικού διαζυγίου, κατά την ημερομηνία δε αυτή (15.2.2007), κατά την οποία έλαβε χώρα και η πρώτη συνεδρίαση του δικαστηρίου (βλ. ΑΚ 1441), δεν είχε συμπληρωθεί η κατά τα ανωτέρω απαιτουμένη τριετία. Για τον λόγο αυτό, ο οποίος προβάλλεται βασίμως, η υπό κρίση έφεση πρέπει να γίνει δεκτή και να εξαφανισθεί η 308/2014 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, κατά το μέρος με το οποίο ακυρώθηκε η …/1.4.2010 απόφαση του Γενικού Γραμματέα Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Κατόπιν τούτων, το Συμβούλιο της Επικρατείας χωρεί, κατ’ άρθρο 64 εδ. β΄ του πδ/τος 18/1989, στην εκδίκαση της από 25.6.2010 αιτήσεως ακυρώσεως κατά της αποφάσεως αυτής.
7. Επειδή, ενόψει των όσων έγιναν ανωτέρω ερμηνευτικώς δεκτά περί την έννοια της διατάξεως του άρθρου 62 παρ.1 εδ. β του ν. 3386/2005, νομίμως απερρίφθη με την προσβαλλόμενη …/1.4.2010 απόφαση το αίτημα της εφεσίβλητης – αιτούσης για διατήρηση προσωποπαγούς δικαιώματος διαμονής στη Χώρα, λόγω διαζυγίου, επί τη βάσει του ανωτέρω άρθρου, ο δε λόγος ακυρώσεως, με τον οποίο προβάλλονται τα αντίθετα, πρέπει ν’ απορριφθεί ως αβάσιμος. […]