Με τις προτάσεις του στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C‑322/19 και C‑385/19, o Γενικός Εισαγγελέας του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Jean Richard De La Tour, παρείχε διευκρινίσεις ως την πρόσβαση στην αγορά εργασίας αιτούντος άσυλο σε βάρος του οποίου έχει εκδοθεί απόφαση μεταφοράς κατ’ εφαρμογή του Κανονισμού «Δουβλίνο ΙΙΙ».
Με τα προδικαστικά ερωτήματά τους, το Ιρλανδικό High Court και το το International Protection Appeals Tribunal (δευτεροβάθμιο δικαστήριο για τη διεθνή προστασία της ιδίας χώρας) ζήτησαν απο το Δικαστήριο της Ε.Ε. να διεκρινίσει τα εξής δύο ζητήματα.
Πρώτον, αν κράτος μέλος δύναται να αρνηθεί την πρόσβαση στην αγορά εργασίας σε αιτούντα διεθνή προστασία εις βάρος του οποίου έχει εκδοθεί απόφαση μεταφοράς, και δεύτερον αν εθνική αρχή μπορεί να αποδώσει στον αιτούντα την ευθύνη για την καθυστερημένη κίνηση της διαδικασίας προσδιορισμού του υπεύθυνου κράτους μέλους κατά τον κανονισμό «Δουβλίνο», και να τον αποκλείσει συνεπώς από την πρόσβαση στην αγορά εργασίας, με την αιτιολογία, πρώτον, ότι δεν υπέβαλε την αίτηση διεθνούς προστασίας στο πρώτο κράτος εισόδου και, δεύτερον, ότι άσκησε ένδικη προσφυγή κατά της εις βάρος του αποφάσεως μεταφοράς.
Με τις προτάσεις του, o Γενικός Εισαγγελέας προτείνει στο Δικαστήριο να απαντήσει στα ερωτήματα ως εξής:
Το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2013/33/ΕΕ (Οδηγία Υποδοχής), έχει την έννοια ότι δεν επιτρέπει νομοθεσία κράτους μέλους η οποία έχει ως αποτέλεσμα να αποκλείεται ο αιτών από την πρόσβαση στην αγορά εργασίας επειδή οι αρμόδιες εθνικές αρχές εξέδωσαν εις βάρος του απόφαση μεταφοράς προς το κράτος μέλος που έχουν προσδιορίσει ως υπεύθυνο κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 26 του κανονισμού (ΕΕ) 604/2013 (Δουβλίνο ΙΙΙ).
Η έκδοση τέτοιας αποφάσεως δεν πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα να στερείται ο υπήκοος τρίτης χώρας ή ο ανιθαγενής που έχει υποβάλει αίτηση διεθνούς προστασίας στο κράτος μέλος υποδοχής ούτε την ιδιότητα του αιτούντος ούτε τα δικαιώματα τα οποία συνδέονται με αυτή.
Περαιτέρω, ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να αποδώσει στον αιτούντα την ευθύνη για την καθυστέρηση η οποία οφείλεται στη διαδικασία προσδιορισμού του υπεύθυνου κράτους μέλους ούτε επειδή αυτός δεν υπέβαλε την αίτηση διεθνούς προστασίας στο πρώτο κράτος μέλος εισόδου ή, σε περίπτωση νόμιμης διαμονής, στο κράτος μέλος διαμονής ούτε επειδή άσκησε ένδικη προσφυγή κατά της εις βάρος του αποφάσεως μεταφοράς, η οποία εκδόθηκε κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 26 του κανονισμού 604/2013.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο