Σύμφωνα με τις προτάσεις του Γενικού Εισαγγελέα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Melchior Wathelet, στην εκκρεμή υπόθεση C-299/14, οι πολίτες της Ένωσης που μεταβαίνουν προς εγκατάσταση σε κράτος-μέλος, του οποίου δεν έχουν την υπηκοότητα, είναι καταρχήν δυνατόν να αποκλειστούν από την παροχή ορισμένων κοινωνικών παροχών, κατά τους τρεις πρώτους μήνες της διαμονής τους.
Η γνώμη του Εισαγγελέα εντάσσεται σε μια σειρά υποθέσεων, με τις οποίες το Δικαστήριο καλείται να απαντήσει σε προδικαστικά ερωτήματα γερμανικών δικαστηρίων, σχετικά με το αν ο αποκλεισμός ορισμένων πολιτών της Ε.Ε. από τη χορήγηση των προβλεπόμενων από τη γερμανική νομοθεσία κοινωνικών παροχών, είναι σύμφωνος με το ευρωπαϊκό δίκαιο.
Σύμφωνα με το γερμανικό νομικό πλαίσιο, από τις παροχές βασικής ασφαλίσεως αποκλείονται α) οι αλλοδαποί, των οποίων το δικαίωμα διαμονής δικαιολογείται μόνο από την αναζήτηση απασχολήσεως και β) κατά τους πρώτους τρεις μήνες της διαμονής τους, οι αλλοδαποί, οι οποίοι δεν έχουν την ιδιότητα του μισθωτού ή μη μισθωτού εργαζομένου, ούτε μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν διατηρήσει την ιδιότητα αυτή. Η κρινόμενη υπόθεση αφορά στην περίπτωση Ισπανού υπηκόου, ο οποίος κατά τους τρεις πρώτους μήνες διαμονής του στη Γερμανία, δεν ήταν μισθωτός, ούτε μη μισθωτός εργαζόμενος και ως εκ τούτου αποκλείστηκε από τη χορήγηση των παροχών βασικής ασφαλίσεως κατά το διάστημα αυτό.
Κατά τις προτάσεις του Γενικού Εισαγγελέα Wathelet, εάν θεωρηθεί ότι οι επίδικες παροχές αποσκοπούν στη διασφάλιση των αναγκαίων μέσων αξιοπρεπούς διαβίωσης, και όχι στη διευκόλυνση της πρόσβασης στην αγορά εργασίας, ο εν λόγω αποκλεισμός είναι συμβατός με το δίκαιο της Ένωσης, υπενθυμίζοντας προηγούμενη απόφαση του Δικαστηρίου, πάνω στο ζήτημα των γερμανικών παροχών, όπου διαπιστώθηκε ότι το κράτος-μέλος υποδοχής δεν υποχρεούται να αναγνωρίζει δικαίωμα κοινωνικών παροχών σε πολίτη άλλου κράτους, σε περίπτωση διαμονής μικρότερης των τριών μηνών.
Όμως, εάν το γερμανικό δικαστήριο, το οποίο έθεσε το προδικαστικό ερώτημα, κρίνει ότι οι εν λόγω παροχές αποσκοπούν ουσιαστικά στη διευκόλυνση της πρόσβασης στην αγορά εργασίας, δεν είναι δυνατός ο αποκλεισμός, κατά την περίοδο των τριών μηνών, από τη χορήγηση των συγκεκριμένων παροχών, χωρίς να έχει δοθεί στους πολίτες της Ε.Ε. η δυνατότητα απόδειξης της ύπαρξης πραγματικού δεσμού, με την αγορά εργασίας του κράτους-μέλους υποδοχής.
Πηγή: Lawnet.gr, 4.6.2015