15. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, η άρνηση της διοίκησης να χορηγήσει στον αιτούντα άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους ερείδεται στην κρίση ότι ο αιτών απουσίασε από τη χώρα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των δύο ετών (18-5-2012 έως 28-4-2015) και ότι δεν προκύπτουν επαρκείς αποδείξεις δεσμών του με τη χώρα. Η τυχόν απουσία του αιτούντος από τη Χώρα για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των δύο ετών, αποτελεί μεν κριτήριο το οποίο παρίσταται, καταρχήν, πρόσφορο και εύλογο, κατά την κοινή πείρα, προκειμένου να καταφαθεί από τη Διοίκηση στα πλαίσια της διακριτικής της ευχέρειας ότι καταδεικνύει πρόθεση μετεγκατάστασής του σε έτερη χώρα, την οποία ο αλλοδαπός έχει οικεία βουλήσει επιλέξει να καταστήσει κέντρο των εν γένει βιοτικών του σχέσεων και συνεπώς διακοπή των δεσμών του με τη χώρα, δεν είναι όμως δεσμευτικό, πρέπει δε να εκτιμάται ειδικά σε σχέση με τις περιστάσεις της κάθε συγκεκριμένης περίπτωσης, ώστε να μην καταλήγει κατά την εφαρμογή του σε μία γενική κι άνευ ετέρου, αρνητική-και μη προβλεπόμενη στο νόμο-προϋπόθεση για τη χορήγηση της άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους. Εν προκειμένω, η προσβαλλόμενη απόφαση με την ως άνω αιτιολογία παρίσταται πλημμελώς αιτιολογημένη. Και τούτου, διότι, από το σύνολο των στοιχείων που ο αιτών προσκόμισε ενώπιον της διοίκησης και, ιδίως, τις προηγούμενες άδειες διαμονής του, τις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως των δύο τέκνων του στην χώρα, το έγγραφο ασφαλιστικής ικανότητας, τις βεβαιώσεις φοίτησης των τέκνων του στο Δημοτικό Σχολείο κατά τα σχολικά έτη 2014-2015, 2015-2016 και 2016-2017 καθώς και την χορηγηθείσα στη σύζυγό του άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, ισχύος από 22-2-2016 έως 21-2-2018, προκύπτει η μακροχρόνια και σταθερή διαμονή του στη χώρα τουλάχιστον από το έτος 2001 έως το έτος 2012, κατά το οποίο αναχώρησε από τη χώρα καθώς και η ανάπτυξη ισχυρών βιοτικών, οικονομικών και οικογενειακών δεσμών μ’ αυτή. Το ως άνω χρονικό διάστημα απουσίας του από τη χώρα υπερβαίνει μεν τα δύο έτη, συνεκτιμώμενο, όμως, με το συνολικό χρόνο παραμονής του στη χώρα, τη μόνιμη εγκατάστασή του ίδιου και της οικογένειάς του σ’ αυτήν, ήδη από το έτος 2015 και με τους ανωτέρω δεσμούς που έχει αναπτύξει κατά την ανωτέρω μακροχρόνια διαμονή του καθώς και κατά το χρόνο υποβολής του αιτήματός του, δεν επαρκεί για να στηρίξει την κρίση της Διοίκησης περί απόρριψης του αίτηματος του αιτούντος. Με τα δεδομένα αυτά, το Δικαστήριο κρίνει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αιτιολογείται νομίμως, κατ’ αποδοχή ως βάσιμου του σχετικού λόγου της υπό κρίση αίτησης, παρέλκει, δε, ως αλυσιτελής η εξέταση των λοιπών λόγων αυτής.