9. Επειδή, η προσβαλλόμενη πράξη με το συγκεκριμένο αιτιολογικό έρεισμα, ήτοι ως στηριχθείσα αποκλειστικώς και μόνο στο γεγονός της απουσίας της αιτούσας από την ελληνική επικράτεια για χρονικό διάστημα άνω των δύο ετών κατά το σχετικώς πρόσφατο χρονικό διάστημα της τελευταίας πενταετίας προ της υποβολής της επίμαχης αιτήσεώς της κατ’ άρθρο 19 (παρ. 1) του ν.4251/2014, τυγχάνει(η προσβαλλομένη) ανεπαρκώς αιτιολογημένη, εκδοθείσα, μάλιστα, κατ’ επίκληση εγκυκλίου ορίζουσας τα περί μη απουσίας του αλλοδαπού από την Ελλάδα για παραπάνω από ορισμένο χρονικό διάστημα, χωρίς μια τέτοια προϋπόθεση, και δη ως αυτοτελής και απαρέγκλιτη τοιαύτη, να έχει προβλεφθεί στην εφαρμοστέα, εν προκειμένω, διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 19 του ν.4251/2014. Δηλαδή, η επίκληση εγκυκλίου ως κύριο αιτιολογικό έρεισμα της επίδικης απόφασης δεν επαρκεί, αφού η εγκύκλιος δεν αποτελεί κανόνα δικαίου και, ως εκ τούτου, στερείται δεσμευτικού χαρακτήρα (πρβλ. ΣτΕ 4541/2009 σκ. 12, 453/2003 σκ. 9). Ειδικότερα, κατά τα ήδη εκτεθέντα στη σκέψη 5 της παρούσας, δεν προβλέπεται στο εν λόγω άρθρο 19 του ν.4251/2014 ότι η απουσία του αλλοδαπού από την Ελλάδα για συγκεκριμένο και αυστηρώς προκαθορισμένο χρονικό διάστημα αποκλείει, εκ προοιμίου και άνευ ετέρου, το ενδεχόμενο της διατήρησης στο πρόσωπό του ισχυρών δεσμών του με τη Χώρα. Πολλώ μάλλον στην περίπτωση που ο υπήκοος τρίτης χώρας κατείχε, όπως εν προκειμένω, άδειες διαμονής επί πέντε έτη κατά τη δεκαετία που προηγήθηκε της αιτήσεώς του για χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους, οπότε, κατά τα προβλεπόμενα στην ανωτέρω παρ. 1 του άρθρου 19 του ν.4251/2014, απαλλάσσεται από την υποχρέωσή του, ως προαπαιτούμενο εξέτασης στην ουσία της εν λόγω αίτησης, να προσκομίσει αποδεικτικά των ισχυρών δεσμών του με τη Χώρα στοιχείων, αφού η επί πενταετία, σχετικώς πρόσφατη, νόμιμη παραμονή του στη Χώρα κρίνεται από τον ίδιο το νομοθέτη αρκούντως σοβαρό στοιχείο, που επιτρέπει την περαιτέρω επί της ουσίας εξέταση της αίτησής του. Η επί της ουσίας εξέταση της σχετικής αίτησής του δεν αποκλείεται, ως προεκτέθηκε, από το γεγονός και μόνο της απουσίας του αλλοδαπού από την Ελλάδα εσχάτως για χρονικό διάστημα που υπερέβη τη διετία, και μάλιστα, σε συμμόρφωση προς τους νόμους και τις επιταγές της Ελληνικής Πολιτείας, ως στερούμενος τίτλου διαμονής, δηλαδή ως όφειλε. Άλλο το ζήτημα κατά πόσο η απουσία του στην αλλοδαπή οδήγησε, εν προκειμένω, στην απώλεια ή παρέλευση ή εξάλειψη των δεσμών του με τη Χώρακαι στη μη συνδρομή στο πρόσωπό του κάποιου λόγου ικανού να στηρίξει την ικανοποίηση του εν λόγω αιτήματός του (να του χορηγηθεί άδεια διαμονής για εξαιρετικούς λόγους). Το τελευταίο, όμως, αποτελεί ζήτημα νομικό και πραγματικό, εξεταστέο επί της ουσίας και σφαιρικώς, ήτοι λαμβανομένων υπόψη όλων των ουσιωδών πτυχών της προκείμενης υπόθεσης, ώστε η σχετική επί του αιτήματος του αλλοδαπού απόφαση, θετική ή αρνητική, να τυγχάνει δεόντως αιτιολογημένη και η εκ μέρους της Διοίκησης σχετική άσκηση της διακριτικής της ευχέρειας δικαστικώς ελέγξιμη (ως προς τη μη υπέρβαση των ακραίων ορίων κατά τα ήδη εκτεθέντα). Τούτο δε, ανεξαρτήτως του ότι η κρίση της Διοίκησης περί της συνεχούς απουσίας της αιτούσας για τη χρονική περίοδο από 18.9.2012 έως 26.5.2015 στηρίχθηκε στις αναφερόμενες στο προαναφερθέν έγγραφο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης αφιξοαναχωρήσεις της και στις τεθείσες στο διαβατήριό της σφραγίδες που, όμως, όπως επισημαίνεται στο αυτό έγγραφο, έχουν ενδεικτικό χαρακτήρα και ουδόλως αποκλείουν το ενδεχόμενο αφιξαναχωρήσεων και σε άλλες ημερομηνίες. Ως εκ τούτου, προεχόντως για το λόγο αυτόν, βασίμως προβαλλόμενο με την κρινόμενη αίτηση, ένεκα δηλαδή της συγκεκριμένης ανεπάρκειας και πλημμέλειας της αιτιολογίας της ένδικης απόφασης του Γ.Γ.Α.Δ.Μ.Θ., η τελευταία τυγχάνει ακυρωτέα στο σύνολό της, παρελκούσης ως αλυσιτελούς της εξέτασης των λοιπών προβαλλόμενων με την υπό κρίση αίτηση ισχυρισμών.
[…] Δέχεται την αίτηση.