Με την υπ’αριθμ. 467/2014 Απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, το καθ’ ύλην αρμόδιο Δικαστήριο απεφάνθη στο πλαίσιο των Αντιρρήσεων κατά κράτησης για το κατά πόσο η Οδηγία περί Επιστροφών και ο εθνικός νόμος που την ενσωματώνει, ο ν. 3907/2011, τυγχάνει εφαρμογής σε υπήκοο τρίτης χώρας που καταθέτει αίτημα ασύλου ενόσω κρατείται εν όψει επιστροφής, κατά το διάστημα που αυτό δεν έχει ακόμη καταγραφεί από την αρμόδια Υπηρεσία Ασύλου.
Η υπόθεση αφορά υπήκοο Μπαγκλαντές, ο οποίος συνελήφθη στα μέσα Σεπτεμβρίου 2014 και εις βάρος του εκδόθηκε αυτομάτως απόφαση επιστροφής με κράτηση από τον Αστυνομικό Διευθυντή Κιλκίς. Την 1 Οκτωβρίου 2014, παραμένοντας υπό κράτηση στο ΤΣΦ Πολυκάστρου o αντιλέγων εξέφρασε εγγράφως τη βούληση να υποβάλλει αίτημα ασύλου, ενώ σε δεύτερο χρόνο, στις 30.10.2014, ημέρα συζήτησης των Αντιρρήσεων κατά κράτησης, ο αντιλέγων κατέθεσε επίσης το εθνικό του διαβατήριο στην αρμόδια αστυνομική αρχή. Μέχρι δε την ημέρα συζήτησης ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης, το αίτημα ασύλου του δεν είχε καταγραφεί από την αρμόδια αρχή. Σύμφωνα με την Απόφαση, στο πλαίσιο των Αντιρρήσεων κατά κράτησης, ο αντιλέγων προέβαλε τη μη καταγραφή του αιτήματος του από τις αρμόδιες αρχές, το ζήτημα των συνθηκών κράτησης του και το γεγονός ότι δεν είναι ύποπτος φυγής. Το Δικαστήριο απέρριψε τις Αντιρρήσεις αποφαινόμενο ότι ο αντιλέγων «δεν εξαιρείται του πεδίου εφαρμογής της Οδηγίας 2008/115 και του ν. 3907/2011, νομίμως, συνεπώς, κρατείται», καθώς, σύμφωνα με το Δικαστήριο, ναι μεν ο αντιλέγων δήλωσε ότι επιθυμεί να υποβάλλει αίτημα πολιτικού ασύλου, η προθεσμία όμως για την παραπομπή του αντιλέγοντας στην αρμόδια αρχή παραλαβής, εκκινεί από τον χρόνο κατάθεσης του διαβατηρίου του, «ενόψει της υποχρέωσης του αιτούντος διεθνή προστασία να συνεργάζεται με τις αρχές ιδίως ως προς τη διαπίστωση των στοιχείων της ταυτότητάς του». Το Δικαστήριο είχε προηγουμένως επισημάνει ότι κατά το χρονικό διάστημα από την υποβολή αιτήματος ασύλου σε μη αρμόδια αρχή μέχρι και τη διαπίστωση των στοιχείων ταυτότητας του αιτούντος από την αρχή αυτή, «ο κρατούμενος και ήδη αιτών διεθνή προστασία, έστω σε αναρμόδια αρχή» κατά την έκφραση του ίδιου του Δικαστηρίου, «δεν πρέπει να θεωρείται νομίμως διαμένων (πρβλ. ΔΕΕ, C-329/11, Alexandre Achughbabian, παρ. 31 και 32) και ως εκ τούτου δεν εξαιρείται από το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας 2008/115 και του ν. 3907/2011».