Κατά την έννοια των άρθρων 8 της ΕΣΔΑ και 3 παρ. 1 της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, η οποία υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 26 Ιανουαρίου 1990, στο άρθρο 3 παρ. 1 της, ερμηνευόμενων υπό το φως του άρθρου 28 παρ. 1 του Συντάγματος, κατά το οποίο «οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη διάταξη νόμου», οι διατάξεις του ν. 3386/2005 που ρυθμίζουν την είσοδο και διαμονή των υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελληνική Επικράτεια, δεν αποκλείουν την εφαρμογή του άρθρου 8 παρ. 2 της Ε.Σ.Δ.Α., όταν η άρνηση ανανέωσης άδειας διαμονής αλλοδαπού, η οποία συνεπάγεται την απομάκρυνσή του από την Χώρα, συνιστά επέμβαση στην προσωπική ή οικογενειακή ζωή αυτού. Η επέμβαση αυτή είναι νόμιμη, εφ’ όσον, μεταξύ άλλων, είναι σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας, είναι δηλαδή κατάλληλη και αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού.
Ενόψει αυτών, ειδικά προκειμένου περί αλλοδαπού που έχει την ιδιότητα του συντηρούντος, από την ανανέωση της άδειας διαμονής του οποίου εξαρτάται η παραμονή στη Χώρα ανήλικων τέκνων, οι διατάξεις των άρθρων 15 και 75 του ν. 3386/2005, ερμηνευόμενες υπό το πρίσμα του άρθρου 8 παρ. 2 της Ε.Σ.Δ.Α. και του άρθρου 3 παρ. 1 της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, δεν καθιδρύουν μεν, ως διατάξεις εσωτερικού δικαίου, διακριτική ευχέρεια και δεν παρέχουν οι ίδιες εξουσία προς τη Διοίκηση προς άσκηση της διακριτικής ευχέρειας κατά την εξέταση αιτημάτων για ανανέωση της άδειας διαμονής αλλοδαπού, ωστόσο όμως, η Διοίκηση, δεδομένης της υπέρτερης νομοθετικής ισχύος των ανωτέρω διεθνών συμβάσεων, έχει υποχρέωση να ασκήσει την ευχέρεια αυτή κατά την εξέταση των ανωτέρω αιτημάτων.
Κατά την άσκηση δε, της ευχέρειας αυτής, συνεκτιμώνται οι σχετικοί με την προστασία της προσωπικής του ζωής ισχυρισμοί του ενδιαφερομένου, μεταξύ των οποίων ο χαρακτήρας και η σταθερότητα των οικογενειακών δεσμών του, η διάρκεια διαμονής του στη Χώρα, καθώς και η ύπαρξη οικογενειακών, πολιτιστικών και κοινωνικών δεσμών με τη χώρα καταγωγής του (βλ. ΣτΕ 2165/2003∙ ΕΔΔΑ, απόφαση της 23ης.6.2008, Maslov κατά Αυστρίας, αριθμός προσφυγής 1638/03, σκέψεις 68 επόμενα, απόφαση της 14ης.6.2011, Osman κατά Δανίας, αριθμός προσφυγής 38058/09, σκέψεις 53 επόμενα).
Με τα δεδομένα αυτά η 1η προσβαλλόμενη απορριπτική απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Αττικής λόγω μη συγκέντρωσης απαιτούμενων ενσήμων δεν αιτιολογείται νομίμως και επαρκώς. Και τούτο διότι, όπως οι αιτούντες βασίμως προβάλλουν, η Διοίκηση δεν συνεκτίμησε, όπως ώφειλε, ενόψει της μη αμφισβητουμένης ιδιότητας του 1ου αιτούντος, ως προσώπου που διαμένει με την οικογένειά του (σύζυγος και ανήλικο τέκνο) νομίμως στη χώρα για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τη δεκαετία, καθώς και ως πατέρα ανήλικου τέκνου που ήλθε στη χώρα σε ηλικία δύο (2) ετών και φοιτά συνεχώς σε Ελληνικό σχολείο, τα προβλεπόμενα από τις παρατιθέμενες διατάξεις νόμιμα κριτήρια άσκησης της διακριτικής της ευχέρειας προς έκδοση της 1ης προσβαλλόμενης απόφασης (διάρκεια διαμονής του στη Χώρα, ύπαρξη ανήλικου τέκνου και οικογενειακών, πολιτιστικών και κοινωνικών δεσμών με τη χώρα καταγωγής του κ.λ.π.).
Επομένως η 1η πρώτη προσβαλλόμενη απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Αττικής είναι ακυρωτέα ως μη ειδικώς και επαρκώς αιτιολογημένη, και, ως εκ τούτου, είναι ακυρωτέες η 2η και η 3η προσβαλλόμενη απόφαση που αφορούν την απόρριψη αιτημάτων ανανέωσης της άδειας διαμονής της συζύγου του και της ανήλικης κόρης του του 1ου αιτούντος, οι οποίες έχουν ως νόμιμο έρεισμα την πρώτη προσβαλλόμενη απόφαση, διότι η σύζυγος και η ανήλικη κόρη του 1ου αιτούντος έλκουν το δικαίωμα νόμιμης διαμονής στη χώρα (ως μέλη οικογένειας υπηκόου τρίτης χώρας) από την ανανέωση της άδειας διαμονής του 1ου αιτούντος, κατά τις διατάξεις περί εξαρτημένης εργασίας.
Κατά τη γνώμη όμως ενός μέλους του Δικαστηρίου, οι ισχυρισμοί των αιτούντων σχετικά με την αντίθεση της πρώτης προσβαλλόμενης απόφασης στο άρθρο 8 της Ε.Σ.Δ.Α., λόγω μη στάθμισης, από τη Διοίκηση, της βλάβης που θα προκαλέσει στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του πρώτου αιτούντος η απομάκρυνση αυτού και της οικογένειάς του από τη Χώρα, δεν είναι ικανοί να στοιχειοθετήσουν τη συνδρομή εξαιρετικών περιστάσεων, που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τη μη απομάκρυνση από την Ελλάδα του παρανόμως διαμένοντος σ΄ αυτήν (πρβλ. ΣτΕ 3685, 1881, 715/2012), ενώ, εξάλλου, δεδομένου ότι η σύζυγος και το τέκνο του πρώτου αιτούντος είχαν λάβει άδειες διαμονής ως μέλη υπηκόου τρίτης χώρας, η ισχύς των οποίων δεν ανανεώθηκε, λόγω της ένδικης άρνησης ανανέωσης της άδειας διαμονής του συντηρούντος μέλους, δεν τίθεται ζήτημα παρεμπόδισης της συμβίωσης των μελών της οικογένειας κατά παράβαση του άρθρου 8 της Ε.Σ.Δ.Α., με το οποίο κατοχυρώνεται η προστασία του ιδιωτικού και οικογενειακού βίου.
ΣΧΟΛΙΟ: Ενδιαφέρουσα απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιώς με την οποία ακυρώνεται απόρριψη ανανέωσης άδειας διαμονής λόγω έλλειψης ενσήμων για το λόγο ότι παραβιάζεται υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις της υπόθεσης το δικαίωμα προσωπικής και οικογενειακής ζωής των αιτούντων (άρθρο 8 ΕΣΔΑ). Δυστυχώς, η συγκεκριμένη κρίση δεν μπορεί ν θεωρηθεί κρατούσα στη νομολογία καθώς γίνεται συνήθως δεκτό ότι η Διοίκηση έχει δεσμία αρμοδιότητα να απορρίψει τα σχετικά αιτήματα εφόσον λείπουν οι νόμιμες προϋποθέσεις, οι δε τυχόν ισχυρισμοί περί παραβίασης του 8 της ΕΣΔΑ μπορούν να αξιολογηθούν μόνο κατά το στάδιο της απέλασης και δεν επιβάλλουν στη Διοίκηση τη χορήγηση συγκεκριμένου τύπου άδειας διαμονής (βλ. αντί άλλων ΣτΕ 1803/2016 ΕΜΕΔ 2016,σελ 76).