Από τις διατάξεις των άρθρων 5 παρ. 1, 9 παρ. 1 και 21 του Συντάγματος, με τις οποίες κατοχυρώνεται η ελευθερία αναπτύξεως της προσωπικότητας, διασφαλίζεται το απαραβίαστο της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής του ατόμου και ανάγονται σε αντικείμενα κρατικής προστασίας ο γάμος και η οικογένεια, συνάγεται και το δικαίωμα των Ελλήνων να συνάπτουν γάμο με αλλοδαπούς και να εξασφαλίζουν κοινή μετά του αλλοδαπού συζύγου διαβίωση στην Ελλάδα (βλ. ΣτΕ 22/2009, πρβλ. ΣτΕ 2165/2003, 1414/2002). Ερμηνευόμενες υπό το πρίσμα των ανωτέρω συνταγματικών διατάξεων τόσο οι προϊσχύουσες διατάξεις του άρθρου 61 του ν. 3386/2005 όσο και οι μεταγενεστέρως θεσπισθείσες και εφαρμοστέες εν προκειμένω (βλ. ως άνω, άρθρο 138 παρ. 9 του ν. 4251/2014) διατάξεις των άρθρων 82 και 86 του ν. 4251/2014 έχουν την έννοια ότι, εφ’ όσον υφίσταται γάμος Έλληνα/Ελληνίδας πολίτη με αλλοδαπό/αλλοδαπή και πραγματική συμβίωση των συζύγων στην Ελλάδα, η Διοίκηση κατ’ αρχήν υποχρεούται να ικανοποιήσει το υποβαλλόμενο από τον αλλοδαπό/αλλοδαπή αίτημα παραμονής του στη χώρα, ενώ το αίτημα αυτό μπορεί να απορριφθεί μόνο για τους λόγους που ρητώς προβλέπονται από τις ανωτέρω διατάξεις.
Συνεπώς, κατά την εξέταση αιτήματος χορηγήσεως άδειας διαμονής αλλοδαπού ως συζύγου Έλληνα/Ελληνίδας πολίτη, η Διοίκηση έχει την αρμοδιότητα να διερευνά με κάθε πρόσφορο μέσο την προσωπική κατάσταση του αιτούντος αλλοδαπού προκειμένου να διαπιστώσει εάν υφίσταται, σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση, πραγματική έγγαμη συμβίωσηαυτών, η οποία δικαιολογεί την ικανοποίηση του εν λόγω αιτήματος (πρβλ. ΣτΕ 1018/2001, 3663, 2400, 1353/2000).
Στο πλαίσιο αυτό, οι υπάλληλοι των αρμόδιων υπηρεσιών αλλοδαπών και μεταναστεύσεως δύνανται να μεταβαίνουν στη δηλωθείσα από τον αλλοδαπό διεύθυνση κατοικίας του προκειμένου να εξακριβώνουν εάν πράγματι διάγει κοινό συζυγικό βίο με τον Έλληνα ή την Ελληνίδα σύζυγό του, καθώς και να τον καλούν να παραστεί ενώπιον τους αυτοπροσώπως μαζί με τον σύζυγό του για συνέντευξη με σκοπό, επίσης, τη διακρίβωση της υπάρξεως πραγματικής έγγαμης συμβιώσεως. Η μη ανεύρεση, δε, του αλλοδαπού στη δηλωθείσα από τον ίδιο διεύθυνση κατοικίας του και η μη εμφάνισή τουενώπιον της αρμόδιας διοικητικής αρχήςαποτελούν νόμιμους λόγους απορρίψεωςτου αιτήματος χορηγήσεως σε αυτόν των κατά τα ανωτέρω άδειας διαμονής ή δελτίου διαμονής, διότι καθιστούν ανέφικτο τον εν λόγω έλεγχο (πρβλ. ΣτΕ 1559/2011).
Στην προκείμενη περίπτωση ο αιτών είχε δηλώσει με την …/24-05-2011 αίτησή του ότι η κατοικία του βρισκόταν στον Πειραιά επί της οδού …, όπου και αναζητήθηκε αυτός και η σύζυγός του τον Οκτώβριο του 2015, προκειμένου να παρουσιασθούν ενώπιον της Γνωμοδοτικής Επιτροπής, άλλαξαν, ωστόσο, τόπο κατοικίας, όπως προκύπτει από την προσκομισθείσα από τον ίδιο φορολογική δήλωση φορολογικού έτους 2015, όπου δηλώνεται η κατοικία τους στη Νίκαια επί της οδού …, χωρίς να ενημερώσουν, όπως προκύπτει από το διοικητικό φάκελο, τις αρμόδιες αρχές, ως είχαν υποχρέωση εκ του νόμου.
Εν όψει τούτων, η προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία απορρίφθηκε η …/24-05-2011 αίτηση για χορήγηση σε αυτόν άδειας διαμονής ως σύζυγο Ελληνίδας πολίτη με την αιτιολογία ότι, καθώς η κλήση σε συνέντευξη επεστράφη ως ανεπίδοτη, δεν ήταν δυνατόν να διαπιστωθεί η συμβίωσή τους, η διαβίωση του αιτούντος στη χώρα και η πληρότητα της απορριφθείσης αιτήσεώς του, είναι νομίμως και πλήρως αιτιολογημένη, απορριπτομένου ως αβασίμου και του σχετικού προβαλλόμενου λόγου ακυρώσεως.