7. Επειδή, ο αιτών κατείχε άδεια διαμονής στην Ελλάδα για χρονικό διάστημα άνω των πέντε ετών (από 30-12-2005 έως 29-12-2012) κατά την τελευταία δεκαετία (από 04-12-2005 έως 04-12-2015) πριν την υποβολή του σχετικού αιτήματος για χορήγηση άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους. Συνεπώς, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 19 παρ. 1 του Ν. 4251/2014, η πρώτη εκ των απαιτούμενων προϋποθέσεων χορήγησης της εν λόγω άδειας, περί ύπαρξης ισχυρών δεσμών με τη Χώρα, τεκμαιρόταν, κατά νόμο, ότι συνέτρεχε στο πρόσωπό του. Και ναι μεν η κλήτευση των πολιτών τρίτης χώρας ενώπιον της Επιτροπής Μετανάστευσης ανήκει στη διακριτική ευχέρεια της αρμόδιας Διεύθυνσης της εκάστοτε Αποκεντρωμένης Διοίκησης (βλ. άρθρο 8 παρ. 8 του Ν. 4251/2014 σε συνδυασμό με την οικ.53404/15/05-08-2015 υπουργική απόφαση, όπου απαριθμούνται περιπτώσεις κατά τις οποίες κατεξοχήν επιβάλλεται η γνωμοδότηση της εν λόγω Επιτροπής), όμως, η τήρηση του εν λόγω τύπου της διαδικασίας, καθίσταται άνευ νοήματος όταν λαμβάνει χώρα, αποκλειστικά προκειμένου να διαγνωστείεάν συντρέχει στο πρόσωπο του αλλοδαπού συγκεκριμένη προϋπόθεση για τη χορήγηση άδειας διαμονής, που, εκ του νόμου, τεκμαίρεται ότι υπάρχει. Ως εκ τούτου, η κλήση του αιτούντος ενώπιον της Επιτροπής Μετανάστευσης του Νομού Χανίων, προκειμένου να εξεταστεί, μέσω συνέντευξής του, εάν είχε διατηρήσει δεσμούς με τη Χώρα, παρίστατο αλυσιτελής, δεδομένου ότι τούτος πληρούσε την προϋπόθεση αυτή, καθιστώντας, συνακόλουθα, άνευ νομικής σημασίας τη μη παράστασή του ενώπιόν της και, μάλιστα, ανεξαρτήτως του δικαιολογουμένου ή μη της απουσίας του. Περαιτέρω, ως προς τη δεύτερη προϋπόθεση, ήτοι της διαμονής του αιτούντος στη Χώρα, κατά το χρονικό διάστημα από τη λήξη της ισχύος της τελευταίας άδειας διαμονής του (29-12-2012) έως την υποβολή του αιτήματός του (04-12-2015), λαμβάνοντας υπόψη: α) ότι οι εγκύκλιοι, όπως η 42/07-12-2015 εγκύκλιος του Υπουργείου Εσωτερικών, δεν αποτελούν κανόνα δικαίου και, συνεπώς, στερούνται δεσμευτικού χαρακτήρα (πρβλ. ΣτΕ 4541/2009, σκ. 12, 453/2003 σκ. 9) και β) ότι κατά τη διετία (2014 – 2015) πριν την υποβολή του αιτήματός του, ο αιτών φέρεται να απουσίαζε από την ελληνική επικράτεια επτά μήνες κατ’ έτος, όπως, ενδεικτικά, προκύπτει από το …/1/04-02-2016 έγγραφο της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Χανίων, στο οποίο αναγράφονται οι πληκτρολογημένες αφίξεις και οι αναχωρήσεις του από τη Χώρα, το Δικαστήριο κρίνει ότι ο αιτών, κατά τη διετία 2014 – 2015, που προηγήθηκε της υποβολής του αιτήματός του (04-12-2015), εξακολουθούσε να διαμένει στην Ελλάδα. Και τούτο, διότι η απουσία του από τη Χώρα, κατά τα ανωτέρω έτη, δεν ήταν συνεχής, αλλά πρόσκαιρη, μη καταδεικνύοντας πρόθεση διακοπής της μόνιμης διαμονής του στην Ελλάδα και μετεγκατάστασής του στη χώρα καταγωγής του, με σκοπό να καταστήσει την τελευταία κέντρο των εν γένει βιοτικών του σχέσεων. Τούτο δε συνεπικουρείται και από το ότι, όπως, εξάλλου, προκύπτει από τα προσκομισθέντα στοιχεία, ο αιτών, κατά το έτος 2014 φοιτούσε σε ελληνικό σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ, κατά το έτος 2015 εργάστηκε σε έλληνα εργοδότη και εκπλήρωσε τις φορολογικές του υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Υπό τα δεδομένα αυτά, η Διοίκηση, χωρίς νόμιμη αιτιολογία, απέρριψε το σχετικό αίτημά του με την προσβαλλόμενη πράξη, θεωρώντας ότι διακόπηκε η διαμονή του στην Ελλάδα, κατά τα βασίμως προβαλλόμενα από αυτόν. Ως εκ τούτου, η προσβαλλομένη καθίσταται ακυρωτέα, ενώ, παρέλκει, ως αλυσιτελής, η εξέταση των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακύρωσης.