[…] Ο λόγος δε ακύρωσης ότι, ο αριθμός των εκατό κατ’ ελάχιστο πραγματικών ημερών ασφάλισης, που τίθεται από την ανωτέρω Κ.Υ.Α. ως όριο κάτω από το οποίο δεν είναι δυνατή η προσμέτρηση ημερών τεκμηριωμένης αποχής της αιτούσας από την εργασία για τη συμπλήρωση του απαιτούμενου αριθμού ημερών ασφάλισής της, κατά τη διάρκεια ισχύος της τελευταίας διετούς άδειας διαμονής της, αντίκειται στο συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμά της για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς της (άρθρο 5 παρ. 1 Συντάγματος), δοθέντος ότι ο εν λόγω αριθμός ημερών ασφάλισης (100) είναι ιδιαίτερα υψηλός, είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι ο νομοθέτης δεν εμποδίζεται να θεσπίζει ειδικές προϋποθέσεις χορήγησης και ανανέωσης αδειών διαμονής για τους υπηκόους τρίτης χώρας, αποβλέποντας σε θεμιτούς σκοπούς δημοσίου συμφέροντος. Εν προκειμένω, το ως άνω όριο των εκατό ημερών ασφάλισης σε συνδυασμό με τις λοιπές ρυθμίσεις του νόμου για την ανανέωση αυτού του τύπου άδειας διαμονής στη Χώρα(εξαρτημένη εργασία), αποβλέπει σε θεμιτό σκοπό δημοσίου συμφέροντος, ο οποίος συνίσταται στο κυριαρχικό δικαίωμα της Ελληνικής Πολιτείας, στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής της, να διασφαλίσει την παραμονή στη χώρα, με άδεια διαμονής εξαρτημένης εργασίας, μόνο των οικονομικά ενεργών μεταναστών και να καταπολεμήσει την αδήλωτη εργασία προς όφελος και του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (πρβλ. ΣτΕ 1803/2016). Περαιτέρω δε, η ανωτέρω ρύθμιση, με την οποία τίθεται το εν λόγω εύλογο όριο των εκατό ημερών πραγματικής ασφάλισης, προκειμένου να είναι δυνατή η προσμέτρηση ημερών τεκμηριωμένης αποχής του υπηκόου τρίτης χώρας από την εργασία για τη συμπλήρωση του απαιτούμενου αριθμού ημερών ασφάλισης για την ανανέωση της άδειας διαμονής του στη Χώρα για εξαρτημένη εργασία, δεν αποτελεί μέτρο καταφανώς απρόσφορο, ούτε υπερβαίνει προδήλως το αναγκαίο μέτρο για την επίτευξη του ανωτέρω σκοπού δημοσίου συμφέροντος (πρβλ. ΣτΕ 1803/2016).