3. Επειδή, με τις προαναφερόμενες διατάξεις των άρθρων 53 έως 58 του ν. 4055/2012 θεσμοθετήθηκε ως νέο ένδικο βοήθημα, η αίτηση για δίκαιη ικανοποίηση λόγω υπερβάσεως της εύλογης διάρκειας διοικητικής δίκης, η οποία (αίτηση) ασκείται ανά βαθμό δικαιοδοσίας, στρέφεται δε κατά του Ελληνικού Δημοσίου, εκπροσωπουμένου από τον Υπουργό Οικονομικών. Αντικείμενο της αιτήσεως είναι η δίκαιη ικανοποίηση των διαδίκων με την επιδίκαση εύλογου χρηματικού ποσού για την αποκατάσταση της ηθικής, κατά κύριο λόγο, βλάβης που υπέστησαν λόγω της προσβολής του δικαιώματός τους για ταχεία απονομή της διοικητικής δικαιοσύνης (βλ. ΣτΕ μον. 643/2018, 734/2018, 260/2018 κ.ά.). Όπως προκύπτει δε και από τη σχετική με τις διατάξεις των άρθρων αυτών αιτιολογική έκθεση, οι επίμαχες ρυθμίσεις θεσπίστηκαν κατ’ επίκληση των άρθρων 6 παρ. 1 και 13 της Ε.Σ.Δ.Α, καθώς και σε συμμόρφωση προς την απόφαση – πιλότο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Δ.Α.) της 21.12.2010 Αθανασίου κ.λπ. κατά Ελλάδος, με την οποία διαπιστώθηκε η ύπαρξη συστημικού προβλήματος στην Ελληνική Διοικητική Δικαιοσύνη εξαιτίας του σημαντικού αριθμού των παραβιάσεων των ως άνω άρθρων της Συμβάσεως και ιδίως του άρθρου 6 παρ. 1 αυτής, με την υπέρβαση της εύλογης διάρκειας της διοικητικής δίκης (βλ. ΣτΕ μον. 179/2018, 2835/2014, 1/2013).
4. Επειδή, από τα αναφερόμενα στην τρίτη σκέψη στοιχεία της αιτιολογικής εκθέσεως του ν. 4055 / 2012 συνάγεται ότι με τις διατάξεις του των άρθρων 53 επ. – για τη δίκαιη ικανοποίηση λόγω υπερβάσεως της εύλογης χρονικής διάρκειας διοικητικής δίκης και για την αίτηση που υποβάλλεται συναφώς από τον ενδιαφερόμενο στο αρμόδιο δικαστήριο – επιδιώχθηκε η τήρηση υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας που απορρέουν από την Ε.Σ.Δ.Α. Συνεπώς, οι ως άνω διατάξεις του ν. 4055/2012 δεν εφαρμόζονται σε περίπτωση υπερβάσεως της εύλογης χρονικής διάρκειας μιας διοικητικής δίκης που δεν συναρτάται με αστικής ή ποινικής φύσεως υποθέσεις κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α., ήτοι μιας δίκης που θεσμοθετείται από την εθνική νομοθεσία χωρίς να υπάρχει σχετική υποχρέωση από την Ε.Σ.Δ.Α. Στην περίπτωση δε αυτή η αίτηση, η οποία τυχόν ασκείται κατ’ επίκληση των διατάξεων των άρθρων 53 επ. του ν. 4055/2012, απορρίπτεται ως απαράδεκτη (βλ. ΣτΕ μον. 1/2013). […]
7. Επειδή, όπως έγινε ήδη δεκτό στην τέταρτη σκέψη της παρούσας, απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις των άρθρων του ν. 4055/2012 περί δίκαιης ικανοποίησης είναι η σχετική δίκη να συναρτάται με υπόθεση αστικής ή ποινικής φύσεως κατά την έννοια του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α. Σύμφωνα δε με την νομολογία του Ε.Δ.Δ.Α., υποθέσεις που αφορούν την είσοδο, παραμονή και απέλαση αλλοδαπών δεν συνιστούν υποθέσεις αστικής ή ποινικής φύσεως (Ε.Δ.Δ.Α. απόφασεις της 4.2.2005 Mamatkulov και Askarov κατά Τουρκίας, της 16.4.2002 Penafiel Salgadο κατά Ισπανίας, της 4.1.2005 Naumov κατά Αλβανίας, της 5.10.2000 Maaouia κατά Γαλλίας), και, ως εκ τούτου, δεν εφαρμόζονται ως προς αυτές οι διατάξεις του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α. Ενόψει τούτου, και λαμβάνοντας υπόψη ότι στην προκειμένη περίπτωση η προαναφερόμενη αίτηση ακυρώσεως της αιτούσας, υπηκόου Αλβανίας, αφορούσε αίτημά της για ανανέωση άδειας διαμονής στην Ελλάδα, το οποίο απορρίφθηκε, με την αιτιολογία ότι δεν συνέντρεχαν οι απαιτούμενες από το νόμο προϋποθέσεις στο πρόσωπό της, το Δικαστήριο κρίνει ότι η αίτηση ακυρώσεως της αιτούσας δεν συναρτάται με υπόθεση αστικής ή ποινικής φύσεως κατά την έννοια των διατάξεων του άρθρου 6 παρ. 1 της Ε.Σ.Δ.Α. και για το λόγο αυτό, ενόψει και των όσων έγιναν δεκτά στην τρίτη και τέταρτη σκέψη της παρούσας, η κρινόμενη αίτηση περί δίκαιης ικανοποίησης πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτη.