8. ΕΠΕΙΔΗ, περαιτέρω, και κατά το μέρος που οι προσβαλλόμενες πράξεις αφορούν απόρριψη του αιτήματος του αιτούντος για τη χορήγηση σ’ αυτόν του καθεστώτος παραμονής στη Χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους (άρθρου 28 παρ. 1 και 2 του Π.Δ. 114/2010), το Συμβούλιο δεν πιθανολογεί ότι ο σχετικός λόγος της αίτησης ακύρωσης αυτού είναι προδήλως βάσιμος. Ειδικότερα με την παράγραφο 3 του άρθρου 22 του Ν. 4375/2016 όπως αυτή αντικαταστάθηκε με την παρ. 11 του άρθρου 86 του Ν. 4399/2016 και ισχύει από 22-6-2016 (άρθρο 87 του τελευταίου αυτού νόμου), προβλέφθηκε ότι στις περιπτώσεις της παραγράφου 1 του ίδιου άρθρου , ήτοι στις περιπτώσεις αιτούμενων την υπαγωγή τους στο καθεστώς παραμονής στην χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους, οι οποίοι είναι κάτοχοι δελτίου αιτήσαντος σε ισχύ και των οποίων η αίτηση είχε υποβληθεί το αργότερο έως και τις 31-7-2012 και η εξέτασή της εκκρεμεί σε δεύτερο βαθμό, οι εκκρεμείς προσφυγές δεν εξετάζονται κατά τα προβλεπόμενα στο Π.Δ. 114/2010, αλλά η διοικητική διαδικασία καταργείται, εκτός εάν ο ενδιαφερόμενος υποβάλλει στις αρμόδιες Αρχές Παραλαβής την στην εν λόγω παρ. 3 προβλεπόμενη αίτηση, το σχετικό δε αιτούμενο καθεστώς παραμονής στη χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους, μετά την κατάργηση της σχετικής διοικητικής διαδικασίας, χορηγείται από τον Γενικό Γραμματέα Δημόσιας Τάξης του Υπουργείου Εσωτερικών, κατά παρέκκλιση των διατάξεων του άρθρου 28 παρ. 1 και 2 του Π.Δ. 114/2010. Εν προκειμένω η διαφορά που αφορά η υπό κρίση αίτηση, κατά το χρόνο εκδίκασης της προσφυγής του αιτούντος από την αναφερθείσα Επιτροπή Προσφυγών (συνεδρίαση της Επιτροπής στις 16-6-2016 και έκδοση της απόφασης στις 23-5-2017), δεν υπαγόταν στις ανωτέρω διατάξεις, αφού αυτός είχε μεν υποβάλλει το σχετικό αίτημά του πέντε έτη πριν την έναρξη της ισχύος του άρθρου 22 του Ν. 4375/2016 (πριν τις 3-4-2016) και συγκεκριμένα το είχε υποβάλλει στις 2-12-2011 όμως η εξέταση του αιτήματός του έλαβε χώρα προ της ισχύος της παραγράφου 3 του άρθρου αυτού όπως αυτή είχε τροποποιηθεί με το άρθρο 86 παρ. 11 του Ν. 4399/2016 και ίσχυε από 22-6-2016 και συγκεκριμένα η προσφυγή του στον β΄ βαθμό εξετάσθηκε στις 16-6-2016, με αποτέλεσμα στις 22-6-2016, που ίσχυσε η τροποποίηση που διελάμβανε περί της μη εξέτασης των εκκρεμών προσφυγών και περί της κατάργησης της διοικητικής διαδικασίας, να μην είναι εκκρεμής η προσφυγή του αιτούντος. Το γεγονός δε ότι η προσβληθείσα απόφαση της αναφερθείσας Επιτροπής Προσφυγών εκδόθηκε μεταγενέστερα της συζήτησης της προσφυγής, και συγκεκριμένα στις 23-5-2017, δεν ασκεί επιρροή διότι κατά γενική δικονομική αρχή ως εκκρεμείς θεωρούνται οι υποθέσεις που δεν έχουν συζητηθεί κατά την έναρξη ισχύος του νέου νόμου (νέας ρύθμισης) (πρβλ. Ολομ. Σ.τ.Ε. 1993/1992) δηλαδή ο νέος νόμος δεν καταλαμβάνει υποθέσεις που έχουν συζητηθεί αλλά δεν έχει εκδοθεί απόφαση (πρβλ. Σ.τ.Ε. 3472-8, 3723/1992), ενώ εν προκειμένω από την ως άνω ισχύσασα από 22-6-2016 διάταξη δεν συνάγεται κάτι το αντίθετο (πρβλ. Σ.τ.Ε. 3465/1991). Συνεπώς η αναφερθείσα Επιτροπή δεν όφειλε να μην εξετάσει σε δεύτερο βαθμό το αίτημα του αιτούντος, κατά το μέρος που σ’ αυτό εμπεριεχόταν και τοιούτο παραμονής αυτού στη χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους, δηλαδή δεν υποχρεούτο να εφαρμόσει τη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 22 του Ν. 4375/2016 ως αυτή αντικαταστάθηκε και ίσχυσε από 22-6-2016 κατά τα εκτεθέντα, αλλά ορθά εφάρμοσε την προϊσχύσασα αυτής διάταξη η οποία δεν περιείχε την περί καταργήσεως της διοικητικής διαδικασίας πρόβλεψη κ.λ.π. Επί της ουσίας δε, όπως διαπίστωσε και η αρμόδια Επιτροπή Προσφυγών, δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις εφαρμογής του άρθρου 28 του Π.Δ. 114/2010 που θα επέτρεπαν την παραπομπή του προσφεύγοντος στην αρμόδια αρχή για τη χορήγηση σ΄ αυτόν άδειας διαμονής του στη χώρα για ανθρωπιστικούς λόγους. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε ότι οι οικογενειακοί δεσμοί του αιτούντος με την οικογένειά του, που όλη βρίσκεται στο Πακιστάν, είναι ενεργοί και δεν έχουν διαρραγεί, ώστε δεν μπορεί να γίνει δεκτό ότι δεν μπορεί να επιστρέψει στη χώρα του για το λόγο αυτό. Εξάλλου στην ημεδαπή δεν προκύπτει ότι έχει ισχυρούς επαγγελματικούς, κοινωνικούς και φιλικούς δεσμούς, αφού κατά την παραμονή του σ’ αυτήν δεν είχε σταθερό εργασιακό περιβάλλον, η ένταξή του στην κοινωνική ασφάλιση ήταν αποσπασματική, ενώ δεν προέκυψε ότι έχει αναπτύξει επαρκή ικανότητα επικοινωνίας στα ελληνικά. Περαιτέρω δεν προκύπτει αντικειμενική αδυναμία επιστροφής του στη χώρα καταγωγής του για λόγους ανωτέρας βίας, όπως σοβαροί λόγοι υγείας του, διεθνής αποκλεισμός της χώρας του, συρράξεις συνοδευόμενες με μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λ.π. Ενόψει αυτών δεν προκύπτουν λόγοι που να δικαιολογούν την εφαρμογή των ως άνω διατάξεων, τα σχετικώς δε προβαλλόμενα με την αίτηση ακύρωσης σε κάθε περίπτωση δεν αποτελούν προδήλως βάσιμο λόγο αίτησης ακύρωσης. […], κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, δεν δικαιολογείται η χορήγηση της αιτούμενης αναστολής εκτελέσεως και, ως εκ τούτου, η υπό κρίση αίτηση πρέπει να απορριφθεί, δεδομένου, άλλωστε, ότι οι προσβαλλόμενοι με την αίτηση ακυρώσεως λόγοι δεν παρίστανται προδήλως βάσιμοι.
[…] Απορρίπτει την αίτηση.