4. Επειδή, όπως προκύπτει από τα στοιχεία του φακέλου, ο αιτών αλλοδαπός, εισήλθε παράτυπα στη χώρα τον Δεκέμβριο του 2015. Στις 22-03-2016 υπέβαλε αίτηση διεθνούς προστασίας, επικαλούμενος, κατά την καταγραφή του αιτήματός του και τη διοικητική διαδικασία που ακολούθησε, ότι είναι πολίτης Μαρόκου, μουσουλμάνος Σουνίτης στο θρήσκευμα, άγαμος, γεννήθηκε στην πόλη […] και ότι εγκατέλειψε τη χώρα καταγωγής του, λόγω βασίμου και δικαιολογημένου φόβου δίωξής του, εξαιτίας του σεξουαλικού του προσανατολισμού (ομοφυλόφιλος). Ειδικότερα, υποστήριξε ότι στο Μαρόκο οι σχέσεις με άτομα του ιδίου φύλου αποτελούν ποινικό αδίκημα, ενώ και η κοινωνία διάκειται εχθρικά προς τέτοια άτομα. Η επιστροφή του δε εκεί θα πλήξει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και το δικαίωμα του στη ζωή, καθώς υπάρχει βάσιμος φόβος ότι, αν εκφράσει την σεξουαλική του ταυτότητα, θα συλληφθεί από τις αρχές, στερούμενος την ελευθερία του και θα περιέλθει σε κοινωνική απομόνωση, διότι η κοινωνία συνηθίζει να διώκει βάναυσα τους ομοφυλόφιλους, ενώ και η οικογένειά του είναι αντίθετη με τον προσανατολισμό του αυτό και δεν του συμπαρίσταται (βλ. ιδίως το απευθυνόμενο στη 2η Επιτροπή Προσφυγών υπόμνημα του αιτούντος, με ημερομηνία 20-9-2016). Η 2η Επιτροπή Προσφυγών, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, κατά την εξέταση της σχετικής ενδικοφανούς προσφυγής του αιτούντος, διαπίστωσε ότι κατά το άρθρο 489 του Ποινικού Κώδικα του Μαρόκου, κάθε πρόσωπο που διαπράττει άσεμνη ή αφύσικη πράξη με άτομο του ίδιου φύλου, τιμωρείται με στερητική της ελευθερίας ποινή από έξι μήνες έως τρία έτη και χρηματική ποινή από 200 έως 1.000 ντιρχαμ (περ.C$ 25 έως C$125), εκτός αν τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης συνιστούν επιβαρυντικές περιστάσεις. Περαιτέρω, η Επιτροπή αποφάσισε, κατά πλειοψηφία, ότι δεν συντρέχει νόμιμη περίπτωση υπαγωγής του αιτούντος στο καθεστώς διεθνούς προστασίας, διότι δεν αποδείχθηκε φόβος ατομικής διώξεως αυτού σε περίπτωση επιστροφής στη χώρα καταγωγής του, επικαλούμενη ως στοιχεία, ενδεικτικώς, έκθεση του 2011 της Διεθνούς Ένωσης LGBTI, άρθρο του Reuters της 19-05-2010 και την “Εκθεση Χωρών για το 2012” του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, η ομοφυλοφιλία στο Μαρόκο, αν και αποτελεί ποινικό αδίκημα για τους μουσουλμάνους, “είναι ανεκτή, υπό τον όρο ότι όσοι εμπλέκονται σε ομοφυλοφιλικές πράξεις δεν επιδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους” και ότι οι καταδίκες στη χώρα αυτή για τον ως άνω λόγο είναι σπάνιες. Μειοψήφησε ένα μέλος της Επιτροπής, το οποίο αξιολογώντας το ιστορικό του αιτούντος δέχθηκε, αντιθέτως, ότι σε περίπτωση επιστροφής του, υπάρχει βάσιμος και δικαιολογημένος φόβος, λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας να υποστεί ιδιαίτερα σοβαρές μορφές βλάβης (σύλληψη, ποινική δίωξη και στέρηση της ελευθερίας του από τις αρχές της χώρας, πράξεις βίας από κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς και κοινωνική απομόνωση) και ότι συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για την υπαγωγή του αιτούντος στο καθεστώς του πρόσφυγα του άρθρου 9 π.δ. 141/2013. Επικαλέσθηκε δε προς τούτο διεθνείς πηγές (ενδεικτικώς, Washington post, Ιούνιος 6,2013, Morokko taily: 81 trials for homosexuality in 1 year, δημοσιεύματα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Fahamu refugee Programme, του Ειδησεογραφικού Πρακτορείου Skai, του υπερασπιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων Kacem El Ghazzali του έτους 2013, Associated Press,21 May 2013, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Κοινοβουλευτικές Ερωτήσιες, 5 Μαΐου 2009), σύμφωνα με τις οποίες καταγράφονται σε σταθερή βάση συλλήψεις ομοφυλόφιλων με βάση την ως άνω ποινική διάταξη και ποινικές διώξεις, αρκετές εκ των οποίων έχουν οδηγήσει στην καταδίκη και φυλάκιση των κατηγορουμένων (“η ομοφυλοφιλία τιμωρείται πιο αυστηρά από την πορνεία”, “από την ανεξαρτησία του Μαρόκου το 1956 5000 ομοφυλόφιλοι έχουν φυλακισθεί στη χώρα”).
5. Eπειδή, υπό τα ανωτέρω δεδομένα, το Δικαστήριο (ως Συμβούλιο) κρίνει ότι συντρέχουν εξαιρετικοί λόγοι που επιβάλλουν να γίνει δεκτή η κρινόμενη αίτηση προς αποτροπή τυχόν δυσεπανόρθωτης βλάβης του αιτούντος σε περίπτωση αναγκαστικής απομάκρυνσής του από την Ελλάδα και επιστροφής του στο Μαρόκο, ενόψει των προβληθέντων ισχυρισμών αυτού τόσο κατά τη διοικητική διαδικασία εξέτασης του αιτήματός του, όσο και ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου. Διατάσσεται, συνεπώς, η Διοίκηση να απέχει από κάθε ενέργεια ερειδομένη αποκλειστικώς στην απόρριψη του αιτήματος διεθνούς προστασίας, η οποία θα είχε ως αποτέλεσμα την εξαναγκασμένη αναχώρηση του αιτούντος από τη χώρα. Τέλος, επισημαίνεται ότι το ως άνω μέτρο ισχύει μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης του Δικαστηρίου επί της εκκρεμούς αιτήσεως ακυρώσεως.
[…] Δέχεται την αίτηση