6. […] Η Ελληνική Πολιτεία, αναγνωρίζοντας το ευάλωτο της κατάστασης, τόσο των προσώπων στα οποία έχει χορηγηθεί το καθεστώς του δικαιούχου διεθνούς προστασίας (δηλαδή του πρόσφυγα της Σύμβασης της Γενεύης του 1951 και του δικαιούχου επικουρικής προστασίας )όσο και των κατόχων άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους, παρέχει στα εν λόγω πρόσωπα ειδική προστασία και μέριμνα σε θέματα κοινωνικής αρωγής και βασικών κοινωνικών παροχών, όπως η πρόσβαση στην αγορά εργασίας, σε υπηρεσίες υγείας, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εκπαίδευση, επιδιώκοντας στο πλαίσιο της αρχής του κοινωνικού κράτους, την προστασία και την τήρηση των εγγυήσεων για την άσκηση από τους ανθρώπους αυτούς βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων. Η ιδία όμως αυτή μεταχείριση των ως άνω κατηγοριών αλλοδαπών δεν επεκτείνεται και στα ζητήματα κτήσης της ελληνικής ιθαγένειας, δεδομένου ότι οι κατηγορίες αυτές τελούν σε διαφορετικό νομικό καθεστώς, και πάντως τα ζητήματα της ιθαγένειας ρυθμίζονται κυριαρχικά από τον Έλληνα νομοθέτη. Έτσι, δεν μπορούν να τύχουν αναλογικής εφαρμογής στους κατόχους άδειας διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους οι ευνοϊκότερες για τους πρόσφυγες διατάξεις, αναφορικά με την χρονική διάρκεια νόμιμης διαμονής επί τριετία στην Ελλάδα για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση, διότι, κατά τα προαναφερόμενα, τούτο θα συνιστούσε ανεπίτρεπτη υποκατάσταση του νομοθέτη σε ζήτημα εξόχως σημαντικό για την ελληνική έννομη τάξη, όπως είναι η ιθαγένεια.