Με σημερινή του απόφαση του Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσής απεφάνθη επί της δυνατότητας έκδοσης απόφασης «επιστροφής» πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης λόγω προγενέστερης απαγόρευσης εισόδου που εξακολουθούσε να ισχύει. Το σχετικό προδικαστικό ερώτημα είχε απευθύνει το Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης στο πλαίσιο ένδικης διαφοράς σχετικά με τη νομιμότητα διοικητικής αποφάσεως, με την οποία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη (ήδη Εσωτερικών) ανακάλεσε τη βεβαίωση εγγραφής που είχε χορηγηθεί στον ενδιαφερόμενο και διέταξε την επιστροφή του στη Ρουμανία
Ειδικότερα, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης καταρχάς σημείωσε ότι η οδηγία 2004/38/ΕΚ, της 29ης Απριλίου 2004, σχετικά με το δικαίωμα των πολιτών της Ένωσης και των μελών των οικογενειών τους να κυκλοφορούν και να διαμένουν ελεύθερα στην επικράτεια των κρατών μελών, καθώς και η αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης δεν αντιτίθενται στην εκ μέρους κράτους μέλους, αφενός μεν, ανάκληση βεβαιώσεως εγγραφής που κακώς είχε χορηγηθεί σε πολίτη της Ένωσης σε βάρος του οποίου εξακολουθούσε να ισχύει απόφαση απαγορεύσεως εισόδου στην εθνική επικράτεια, αφετέρου δε λήψη αποφάσεως περί απομακρύνσεως του πολίτη αυτού από το εν λόγω κράτος μέλος στηριζομένης αποκλειστικώς στη διαπίστωση ότι το μέτρο απαγορεύσεως εισόδου στην εθνική επικράτεια εξακολουθούσε να ισχύει.
Εν συνεχεία, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ως άνω οδηγία 2004/38 και η οδηγία 2008/115/ΕΚ, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών, δεν αντιτίθενται στο ενδεχόμενο απόφαση επιστροφής πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, να εκδίδεται από τις ίδιες αρχές και κατά την ίδια διαδικασία που ισχύει για απόφαση επιστροφής παρανόμως διαμένοντος υπηκόου τρίτης χώρας κατά το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115, εφόσον εφαρμόζονται τα μέτρα για τη μεταφορά της οδηγίας 2004/38 στην εθνική έννομη τάξη τα οποία είναι ευνοϊκότερα για τον εν λόγω πολίτη της Ένωσης.
Περαιτέρω, το ΔΕΕ έκρινε ότι δεν αντιβαίνει στην αρχή της αποτελεσματικότητας νομολογιακή πρακτική μη επιτρέπουσα σε υπήκοο κράτους μέλους σε βάρος του οποίου έχει εκδοθεί απόφαση επιστροφής σε περιστάσεις όπως αυτές της υποθέσεως της κύριας δίκης να προβάλει, προς στήριξη ενδίκου βοηθήματος κατά της αποφάσεως αυτής, έλλειψη νομιμότητας της αποφάσεως απαγορεύσεως εισόδου στην εθνική επικράτεια η οποία είχε εκδοθεί προγενέστερα σε βάρος του, εφόσον ο ενδιαφερόμενος είχε πράγματι τη δυνατότητα να προσβάλει εγκαίρως την τελευταία αυτή απόφαση βάσει των διατάξεων της οδηγίας 2004/38.
Τέλος, το Δικαστήριο διευκρίνισε ότι το άρθρο 30 της οδηγίας 2004/38 επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση να λαμβάνουν κάθε πρόσφορο μέτρο προκειμένου ο ενδιαφερόμενος να κατανοήσει το περιεχόμενο και τις συνέπειες αποφάσεως η οποία εκδίδεται βάσει του άρθρου 27, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής, πλην όμως δεν επιτάσσει να κοινοποιείται η απόφαση αυτή στον ενδιαφερόμενο σε γλώσσα την οποία κατανοεί ή θεωρείται ευλόγως ότι κατανοεί, μολονότι δεν είχε υποβάλει σχετικό αίτημα.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο της απόφασης