Με χθεσινή του απόφαση, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απεφάνθη ότι δεν αντίκεται στο ενωσιακό δίκαιο εθνική νομοθεσία που, ενώ προβλέπει ότι χωρεί έφεση κατά πρωτόδικης απόφασης με την οποία επικυρώνεται απορριπτική διοικητική απόφαση επί αίτησης διεθνούς προστασίας και επιβάλλεται υποχρέωση επιστροφής, δεν προσδίδει αυτοδίκαιο ανασταλτικό αποτέλεσμα στο ένδικο αυτό μέσο, ακόμη και σε περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος επικαλείται σοβαρό κίνδυνο παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης.
Σημειώνεται ότι κατά το ολλανδικό δίκαιο, η άσκηση προσφυγής σε πρώτο βαθμό ενώπιον του rechtbank (πρωτοδικείου, Κάτω Χώρες) κατά απόφασης του Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie (Υφυπουργού Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, Κάτω Χώρες) σε υποθέσεις διεθνούς προστασίας έχει αυτοδικαίως ανασταλτικό αποτέλεσμα. Μολονότι χωρεί έφεση κατά απόφασης του rechtbank (πρωτοδικείου) με την οποία επικυρώνεται απορριπτική απόφαση επί αίτησης διεθνούς προστασίας και επιβάλλεται υποχρέωση επιστροφής, το ένδικο μέσο της έφεσης δεν έχει αυτοδικαίως ανασταλτικό αποτέλεσμα. Εντούτοις, είναι δυνατό να υποβληθεί ενώπιον του voorzieningenrechter (δικαστή των ασφαλιστικών μέτρων, Κάτω Χώρες) του Raad van State (Συμβουλίου της Επικρατείας, Κάτω Χώρες) αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ιδίως προς αποτροπή της απέλασης εν αναμονή της έκβασης της κατ’ έφεση διαδικασίας επί της ουσίας. Η αίτηση αυτή ασφαλιστικών μέτρων δεν έχει αυτοδικαίως ανασταλτικό αποτέλεσμα.
Απαντώντας στο σχετικό προδικαστικό ερώτημα του ολλανδικού δικαστηρίου το ΔΕΕ έκρινε ότι το άρθρο 39 της οδηγίας 2005/85/ΕΚ σχετικά με τις ελάχιστες προδιαγραφές για τις διαδικασίες με τις οποίες τα κράτη μέλη χορηγούν και ανακαλούν το καθεστώς του πρόσφυγα, και το άρθρο 13 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ, σχετικά με τους κοινούς κανόνες και διαδικασίες στα κράτη μέλη για την επιστροφή των παρανόμως διαμενόντων υπηκόων τρίτων χωρών, σε συνδυασμό τόσο με το άρθρο 18 και το άρθρο 19, παράγραφος 2, όσο και με το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν την έννοια ότι επιτρέπουν εθνική νομοθεσία που, ενώ προβλέπει ότι χωρεί έφεση κατά πρωτόδικης απόφασης με την οποία επικυρώνεται απορριπτική διοικητική απόφαση επί αίτησης διεθνούς προστασίας και επιβάλλεται υποχρέωση επιστροφής, δεν προσδίδει αυτοδίκαιο ανασταλτικό αποτέλεσμα στο ένδικο αυτό μέσο, ακόμη και σε περίπτωση που ο ενδιαφερόμενος επικαλείται σοβαρό κίνδυνο παραβίασης της αρχής της μη επαναπροώθησης.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο