Το Τμήμα Μείζονος συνθέσεως του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έκρινε στην υπόθεση C‑542/13 ότι ο κίνδυνος επιδεινώσεως της καταστάσεως του πάσχοντος από σοβαρή ασθένεια υπηκόου τρίτης χώρας, ο οποίος απορρέει από τη γενικότερη ανυπαρξία κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής στη χώρα καταγωγής του, δεν οδηγεί στη χορήγηση καθεστώτος επικουρικής προστασίας λόγω κινδύνου υποβολής σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση στη χώρα καταγωγής (άρ. 15 στοιχείο β΄ της Οδηγίας 2004/83).
Επικουρική προστασία για λόγους επιδείνωσης της σοβαρής κατάστασης υγείας χορηγείται μόνο στην εξαιρετική περίπτωση που ο κίνδυνος απορρέει από την εκ προθέσεως άρνηση χορηγήσεως ιατρικής περιθάλψεως στο συγκεκριμένο υπήκοο (και όχι απλώς στη γενικότερη ανεπάρκεια του συστήματος περίθαλψης) στη χώρα καταγωγής του.
Σημειώνεται σχετικά ότι και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει συναφώς κρίνει ότι το άρθρο 3 της Ε.Σ.Δ.Α. που απαγορεύει την απέλαση κυρίως όταν απειλείται κακομεταχείριση του απελαυνόμενου από πράξεις δημοσίων αρχών της χώρας προέλευσης που γίνονται με πρόθεση ή και από τέτοιες πράξεις τρίτων προσώπων, κατά των οποίων οι δημόσιες αρχές δεν μπορούν να παράσχουν επαρκή προστασία, δεν υποχρεώνει, κατ’ αρχήν, τα συμβαλλόμενα κράτη να μην απελαύνουν αλλοδαπούς προκειμένου αυτοί να εξακολουθήσουν να απολαμβάνουν το αυξημένο επίπεδο ιατρικής ή κοινωνικής προστασίας που αυτά παρέχουν. Τούτο ισχύει ακόμη και όταν οι συνθήκες και η ποιότητα ζωής τους, ακόμη δε και το προσδόκιμο επιβίωσής τους μπορεί να επιδεινωθούν. Μόνο σε όλως εξαιρετικές περιστάσεις, για ανθρωπιστικούς λόγους, μπορεί να γίνει δεκτό το αντίθετο (βλ. αντί άλλων Ε.Δ.Δ.Α. Τμήμα Ευρείας Σύνθεσης, Υπόθεση Ν κατά Ηνωμένου Βασιλείου, απόφαση της 27.5.2008, ΕλλΔνη 2009,935, όπου και παράθεση της σχετικής νομολογίας του Δικαστηρίου).