4. Στην προκειμένη περίπτωση, η προσφεύγουσα προβάλλει, μεταξύ άλλων, φόβο δίωξης εξαιτίας του γεγονότος ότι αποτελεί γυναίκα μόνη, τελούσα σε διάσταση με τον σύζυγό της και χωρίς ουσιαστικό υποστηρικτικό δίκτυο στη χώρα της, αφού τα μεν παιδιά της βρίσκονται στην Ελλάδα, από τα δε αδέρφια της που ζουν στο Ιράν μόνο μία αδερφή επικοινωνεί μαζί της. Καταρχάς, οι σχετικοί με την οικογενειακή και προσωπική κατάσταση της προσφεύγουσας ισχυρισμοί κρίνονται γενικά αξιόπιστοι και ως τέτοιοι γίνονται αποδεκτοί, καθώς δεν προέκυψαν στοιχεία που να τους θέτουν σε αμφισβήτηση ούτε από τον φάκελο της υπόθεσης ούτε από τη διεξαχθείσα συνέντευξη. Περαιτέρω, οι διαθέσιμες για το Ιράν πληροφορίες από διεθνείς πηγές (ον.) βλ, ανωτέρω κεφάλαιο III) καταδεικνύουν ότι οι γυναίκες που συγκεντρώνουν τα παραπάνω ατομικά χαρακτηριστικά αντιμετωπίζουν πολλαπλές κοινωνικές διακρίσεις, αποκλεισμούς από την αγορά εργασίας, περιθωριοποίηση και στιγματισμό. Όλες τους μοιράζονται ένα κοινό εγγενές χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να μεταβληθεί και έχουν ιδιαίτερη ταυτότητα που θεωρείται διαφορετική από την περιβάλλουσα κοινωνία, ως άτομα που δεν ζουν σύμφωνα με τους παραδοσιακούς έμφυλους ρόλους (ον.) άρθρο 10 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ και ταυτάριθμο άρθρο του ν.4636/2019). Οι πράξεις δε αυτές, ως σώρευση διαφόρων μέτρων πουστρέφονται κατά προσώπων λόγω φύλου, κρίνονται αρκούντως σοβαρές ώστε να θίγονται οι γυναίκες-αποδέκτες τους κατά τρόπο που συνιστά σοβαρή παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πληρούν επομένως την έννοια της δίωξης όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 9 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ και στο αντίστοιχο άρθρο 9 του ν.4636/2019. Ενόψει αυτών, η Επιτροπή πιθανολογεί ευλόγως ότι η προσφεύγουσα, ως μέλος της ως άνω ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας, κινδυνεύει με δίωξη, αν επιστρέψει στην πατρίδα της. Αν μάλιστα συνεκτιμηθεί η προχωρημένη ηλικία της, η βληθείσα κατάσταση της υγείας της και η παντελής έλλειψη επαγγελματικής εμπειρίας από την πλευρά της, γίνεται αντιληπτό ότι αυτή καθίσταται ακόμη πιο ευάλωτη απέναντι στην συνιστώσα δίωξη συμπεριφορά. Συνεπώς, ο σχετικός εκπεφρασμένος φόβος της παρίσταται βάσιμος και δικαιολογημένος. Άλλωστε εφόσον ο φορέας της δίωξης εν προκειμένω είναι η ίδια η ιρανική κοινωνία και το επίσημο κράτος αποδεικνύεται αδύναμο ή απρόθυμο να προστατεύσει την προσφεύγουσα από τις σωρευτικές σε βάρος της διακρίσεις σε σχέση με τον περιορισμό των ατομικών και κοινωνικών της δικαιωμάτων λόγω του φύλου της και των ατομικών χαρακτηριστικών της, δεν υπάρχει δυνατότητα μετεγκατάστασης της προσφεύγουσας σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή της χώρας καταγωγής της.
5. Με βάση τα παραπάνω, η Επιτροπή κρίνει ότι πληρούνται σωρευτικά τα κριτήρια του άρθρου 2 περ.δ’ της οδηγίας 2011/95/ΕΕ (ον.) αντίστοιχου άρθρου 2 περ. ε’ του ν.4636/2019) και άρθρου 1 Α παρ. 2 της Σύμβασης της Γενεύης για την αναγνώριση της προσφεύγουσας ως πρόσφυγα, ενώ παράλληλα δεν προκύπτει ενδεχόμενο αποκλεισμού της από το προσφυγικό καθεστώς, σύμφωνα με τις ρήτρες των άρθρων 12 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ (ον.) και του ταυτάριθμου άρθρου του ν.4636/2019) και 1 παρ. Δ, Ε, ΣΤ της Σύμβασης της Γενεύης, αντίστοιχα. Συνεπώς, η προσβαλλόμενη απόφαση που έκρινε τα αντίθετα έσφαλε στην κρίση της και πρέπει να ακυρωθεί.
Δέχεται την προσφυγή.
Ακυρώνει τη 44621/3-12-2020 απόφαση του Περιφερειακού Γραφείου Ασύλου Λέσβου.
Αναγνωρίζει την προσφεύγουσα ως πρόσφυγα.