Ο Έλληνας δικαστής, ως δικαστική αρχή εκτελέσεως ευρωπαϊκού εντάλματος συλλήψεως, αφού αρχικά ελέγξει την νομιμότητα του εντάλματος, οφείλει στην συνέχεια να ερευνήσει αν συντρέχει κάποιος από τους προβλεπόμενους στο άρ. 11 του Ν. 3251/2004 λόγους υποχρεωτικής αρνήσεως εκτέλεσης του εντάλματος και, σε καταφατική περίπτωση, να εκδώσει απορριπτική απόφαση και να αρνηθεί την παράδοση του εκζητουμένου, ή αν συντρέχει κάποιος από τους λόγους δυνητικής αρνήσεως εκτέλεσης του εντάλματος του άρ. 12 του ίδιου νόμου, η συνδρομή του οποίου παρέχει στον δικαστή την διακριτική εξουσία, ασκούμενη σύμφωνα με τις ισχύουσες στο ελληνικό ποινικό σύστημα αρχές, να αρνηθεί την εκτέλεση του εντάλματος. Απορρίπτεται η κρινόμενη έφεση κατ’ αποφάσεως του Συμβουλίου Εφετών περί εκδόσεως στις δικαστικές αρχές της Γερμανίας του εκζητουμένου Ιρακινού υπηκόου, προκειμένου να ασκηθεί ποινική δίωξη εις βάρος του για γενοκτονία, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου κατά ατόμων, αφού οι ανωτέρω αξιόποινες πράξεις που αποδίδονται στον εκζητούμενο εμπίπτουν σε εκείνες για τις οποίες επιτρέπεται η εκτέλεση του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης χωρίς έλεγχο του διττού αξιοποίνου και με μόνη προϋπόθεση να τιμωρούνται στο κράτος έκδοσης του εντάλματος με στερητική της ελευθερίας ποινή τουλάχιστον τριών ετών ως προς το ανώτατο όριο, στον δε εκκαλούντα δεν έχει χορηγηθεί άσυλο.
Το πλήρες κείμενο της απόφασης δημοσιεύεται στο τεύχος Νοεμβρίου 2019 (9/2019) των Ποινικών Χρονικών