Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου απεφάνθη ότι οι αιτούντες άσυλο του τελούν υπό μεταφορά βάσει του «Κανονισμού Δουβλίνου» δεν χρειάζεται να αποδείξουν «συστημικές ελλείψεις» στο κράτος προορισμού προκειμένου να επιτύχουν τελικώς την μη μεταφορά τους σε αυτό.
Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με τον κανονισμό «Δουβλίνο ΙΙ», όταν υπήκοος τρίτης χώρας υποβάλλει αίτηση ασύλου σε κράτος-μέλος διαφορετικό από το κράτος που ο κανονισμός καθορίζει ως υπεύθυνο (κατά κανόνα το κράτος πρώτης εισόδου στην ΕΕ), προβλέπεται μεταφορά του αιτούντος στο κράτος αυτό.
Το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση N.S. (C-411/10) έχει ήδη αποφανθεί ότι τα κράτη μέλη, δεν θα πρέπει να μεταφέρουν αιτούντα άσυλο προς το «υπεύθυνο κράτος μέλος», κατά την έννοια του Κανονισμού, οσάκις διαπιστώνονται συστημικές πλημμέλειες όσον αφορά τη διαδικασία χορηγήσεως ασύλου και τις συνθήκες υποδοχής των αιτούντων άσυλο στο κράτος μέλος αυτό ώστε να πιθανολογείται βάσιμα ότι ο αιτών θα διατρέξει ουσιαστικό κίνδυνο να υποστεί απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση σε περίπτωση μεταφοράς στο κράτος αυτό.
Το αρμόδιο Εφετείο του Ηνωμένου Βασιλείου, ενόψει της συγκεκριμένης απόφασης του ΔΕΕ, έκρινε ότι η μεταφορά αιτούντος ασύλου μπορεί να μην πραγματοποιηθεί μόνο εφόσον οι δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο μεταφερόμενος στο κράτος προορισμού οφείλονται σε «συστημικές ελλείψεις» του πλαισίου διεθνούς προστασίας στο κράτος προορισμού.
Ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο, ανατρέποντας τη σχετική απόφαση του Εφετείου, ομόφωνα απεφάνθη ότι το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν συστημικές ελλείψεις αλλά αν υπάρχει τελικά κίνδυνος να υποστεί ο αιτών άσυλο απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση στο κράτος προορισμού. Η διαπίστωση ύπαρξης συστημικών ελλείψεων σαφώς υποδηλώνει ότι ο συγκεκριμένος κίνδυνος είναι πραγματικός, το γεγονός όμως αυτό δεν καθιστά τη διαπίστωση των ελλείψεων αναγκαία προϋπόθεση για την απόδειξη του κινδύνου απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης. Υπό την έννοια αυτή, οι αιτούντες άσυλο που αμφισβητούν την μεταφορά τους βάσει «Δουβλίνου» δεν χρειάζεται να αποδείξουν υποχρεωτικώς την ύπαρξη «συστημικών ελλείψεων» στο κράτος προορισμού αλλά μόνο το συγκεκριμένο κίνδυνο που αντιμετωπίζουν προσωπικά.